Superkoei | ter land, ter zee en onderweg

Ma 24 april: Hollywood Studios

Posted on 24 april 2023 by Lillie

De jetlag is nog steeds goed aanwezig, en dus waren we allemaal weer vroeg wakker en klaar om ruim op tijd richting Hollywood Studios te vertrekken. Hollywood Studios is een park dat zich vroeger vooral op de filmindustrie richtte, maar tegenwoordig een allegaartje lijkt met de nadruk op Star Wars en Toy Story Land, twee relatief nieuwe gebieden.

Na een simpel ontbijtje en het inpakken van de rugzak met allerlei lekkers zijn we richting de Skyliner vertrokken. Naast het busvervoer heeft Disney World al jaren een Monorail die rijdt tussen Magic Kingdom, Epcot en een aantal hotels en sinds het najaar van 2019 is de veredelde skilift Skyliner ook in gebruik genomen. Deze verbindt een viertal hotels, waaronder ons resort, met Hollywood Studios en de achteringang van Epcot, beter bekend als de International Gateway. Onze hotelkamer ligt erg gunstig ten opzichte van de Skyliner dus binnen enkele minuten waren we bij het station waar we vrijwel direct in een cabine konden stappen. Vijf minuten later stonden we bij de ingang van Hollywood Studios, die korte tijd later zou openen voor de early magic hours. Veel sneller van hotelkamer naar park is eigenlijk niet mogelijk.

Hollywood Studios zonder Hollywood

Hollywood Studios is ooit gebouwd als een soort grote hidden Mickey, met een Mickey vorm, maar door tig uitbreidingen de laatste jaren is daar weinig meer van te herkennen. Het bestaat uit een korte straat gevolgd door een soort plein vanaf waar je naar verschillende gebieden kunt lopen. Centraal op het plein staat een replica van het Chinese Theater uit Hollywood, dat vooral bekend is vanwege de Oscar-uitreikingen die daar vroeger gedaan werden. De vorige keer dat we hier waren zat daar nog The Great Movie Ride in, over allerlei oude films, maar tegenwoordig zie je direct het neon van Mickey & Minnie’s Runaway Railway, een attractie die geopend is begin 2020.

Mickey & Minnie’s Runaway Railway is een mix van ouderwets 3D met verschillende videoschermen daar doorheen verwerkt. Je begint in een treintje bestuurt door Goofy, maar natuurlijk gaat dat mis en komt het treintje in allerlei verschillende scenario’s terecht. De plaatsing van schermen binnen allerlei bouwsels werkt erg leuk waardoor je een ritje krijgt waarin elke keer weer nieuwe dingen te zien zijn omdat er zoveel gebeurt om je heen en de schermen niet herkenbaar zijn als schermen. Tel daar een herkenbaar deuntje bij op en veel afwisseling en het is wel duidelijk waarom deze attractie bij onze kinderen een groot succes was. We konden in de rij aansluiten toen het park nog niet open was, en zodra ze echt open gingen waren we al snel binnen. Dat viel mee!

Toy Story Land

Nadat we een blik op de wachttijden hadden geworpen vielen deze nog erg mee. We besloten richting Millennium Falcon: Smugglers Run te gaan lopen, dat is ook vaak een drukke attractie. Maar Slinky Dog Dash was nog rustiger en is normaal nog drukker, dus we besloten toch maar eerst nog even Slinky Dog te doen. We hebben niet bepaald de kortste route genomen om er te komen, eerder het compleet tegenovergestelde, maar uiteindelijk zijn we toch in Toy Story Land terecht gekomen. Emma wilde eigenlijk niet mee in de Slinky Dog, maar aangezien dit een redelijk rustige kinderachtbaan was wilden we toch graag dat ze het probeerde, als het dan weer niet leuk was dan was het klaar met achtbanen voor haar. Het ging redelijk goed in de rij, maar vlak voordat we aan de beurt waren (een stuk sneller dan gedacht) wilde ze toch echt niet meer, inclusief huilbui en tegensputteren. Nick heeft haar uiteindelijk alsnog meegenomen in het karretje dus ze heeft hem wel gedaan, maar het was verre van een succes. Lana vond het daarentegen wel erg leuk, dus een succesrate van 50% dus.

Omdat Emma de laatste attractie niet leuk vond, mocht zij de eerst volgende attractie kiezen. Dat werd Toy Story Midway Mania. Dit is een soort schiet-attractie zoals Buzz Lightyear, maar dan met allerlei interactieve spelletjes. Bij de een moet je bordjes kapot schieten, bij de ander ballonnen kapot schieten of ringen gooien. Uiteindelijk krijg je een score en die is hopelijk zo hoog mogelijk. Iedereen werd er erg fanatiek van en ook Emma en Lana haalden zelfstandig goede scores. Erg leuke attractie!

Galaxy’s Edge

Nu was het tijd om eens te gaan kijken naar het land waar Nick heel graag naar toe wilde: Star Wars: Galaxy’s Edge. Dit Star Wars-land is geopend in 2019 met een tweetal Star Wars-attracties in een erg gedetailleerde Star Wars-setting die op de planeet Batuu lijkt te staan. Het is een soort dorpje met winkeltjes en wat eetgelegenheden zoals de grill Ronto Roasters waar een robot onder een soort raketmotor wat vreemde wezens (ronto’s dus) aan het spit ronddraait. Daarnaast zijn er verschillende ruimteschepen aanwezig, waaronder de Millennium Falcon op ware grootte (tenminste, voor zover je over ware grootte kunt spreken over een fantasie-ruimteschip uit een film). De twee grote attracties hier waren ondertussen redelijk druk, dus we besloten door te lopen naar de andere Star Wars attractie, de oude bekende Star Tours.

Star Tours is hetzelfde als de versie in Parijs, met als enige verschil dat er over de wachtrij buiten een grote AT-AT staat. De wachtrij binnen is een exacte kopie, erg vermakelijk dus. Maar Star Tours heeft meestal amper een wachtrij hier, dus tegen de tijd dat we de wachtrij-ruimte doorgelopen waren konden we zo door een cruiser in. Star Tours heeft een paar jaar geleden een update gekregen met nieuwe filmpjes die opgeknipt zijn in drie delen, waardoor je zo’n zeshonderd verschillende filmpjes voorgeschoteld kunt krijgen. Hoe vaak je hem ook doet, hij blijft dus leuk en een favoriet van iedereen binnen ons gezin.

Showtime

Ondertussen zaten we vlak naast de Muppets met hun speciale Muppet Vision 3D show met twee klagende oude mannetjes op het balkon en een show waar natuurlijk weer van alles mis gaat. Een leuke mix, een combinatie van 3D film en live. Na deze show was het haasten naar de volgende show, deze keer een echte; A Frozen Sing-Along. Hier kwamen we precies op het juiste moment aan en we konden zo de zaal in waar de show vrijwel direct ging beginnen. Dat kwam mooi uit.

De Frozen-show ging natuurlijk geheel over de avonturen van de ijskoningin, maar dan verteld door de twee royal historians met een flinke dot humor er overheen voor de volwassenen. Zij vertelden het verhaal met op de achtergrond videobeelden en zongen de liedjes mee. Erg leuk gedaan, zeker toen Anna en Elsa later zelf ook nog op kwamen en Elsa het echt liet sneeuwen in de zaal (oké, niet echt sneeuwen, maar schuim). De kinderen vonden het geweldig!

Na de Frozen-show hebben we in de schaduw van een boom even een appel gegeten, want ondertussen wordt het ook aardig warm overal in het park. Nadat Lana ook eindelijk haar appel redelijk opgegeten had konden we mooi door naar de volgende show: Indiana Jones Stunt Spectacular. Dit was de show die ik bij ons vorige bezoek het tofste vond! Het lijkt in eerste instantie een spectaculaire actieshow, maar daarna blijkt dat het eigenlijk filmopnames zijn en wordt het publiek meegenomen hoe dit in zijn werk gaat. Hoewel de show heftig begon eindigde hij wel een beetje met een sisser. Alleen de eerste twee scenes werden gedaan, en de publiekparticipatie die vorige keer heel leuk was, was er ook niet. Wellicht nog vanwege corona, maar wel erg jammer.

Door naar de volgende show dan maar, dat werd Beauty and the Beast Live on Stage. Maar voor het zover was, was het eerst tijd voor ijsjes. En niet zomaar ijsjes, maar echte Mickey-ijsjes in de vorm van Mickey (en helaas ook met het prijskaartje van Mickey. $6,25 voor 1 ijsje…) Nick en ik gingen ieder voor een frozen lemonade, maar dat bleek een flinke bak te zijn die we beter hadden kunnen delen.

Beauty and the Beast Live on Stage is aan de andere kant van het park, richting de Tower of Terror (die helaas niemand van de kinderen met mij wilde doen…). Deze show was de welbekende film maar dan in een rap tempo met de nadruk op de liedjes. Erg leuk gedaan, en een stuk mooier dan de Frozen-show. En het podium was geheel overdekt maar wel lekker buiten.

In de huid van een rebel

Na nog een korte snackpauze met peentjes, de zware tas moest wel wat lichter gaan worden tenslotte, bleek Star Wars: Rise of the Resistance, de tweede nieuwe Star Wars attractie in Galaxy’s Edge, redelijk rustig. Nick was al bovengemiddeld blij met alle attracties die we ondertussen al hadden kunnen doen, maar als we deze ook nog zouden kunnen doen dan was hij helemaal gelukkig. Na een korte zoektocht naar toiletten in Galaxy’s Edge (ook die zijn van buitenaf in thema, dus niet heel duidelijk herkenbaar) konden we aansluiten in de wachtrij die zo’n 65 minuten zou duren. We konden direct al helemaal doorlopen naar het gedeelte van de wachtrij dat binnen was, dus dat was lekker. Helaas bleek de attractie na een tijdje een storing te hebben. Rise of the Resistance schijnt zeer regelmatig last te hebben van dergelijke storingen omdat er erg veel delen in zitten die kapot kunnen gaan. Gelukkig was het na een minuut of tien al opgelost, in plaats van de uren die het soms ook wel kan duren. Uiteindelijk waren we alsnog in 50 minuten bij het eerste deel.

Rise of the Resistance is een attractie waarbij ze helemaal op gaan in het thema, een beetje zoals er bij de butlers in Tower of Terror geen lachje af kan. Via een eerste korte pre-show worden we nieuwe rekruten bij het verzet. De huidige plaats waar we verblijven blijkt echter niet meer veilig te zijn, dus we moeten ons snel gaan verplaatsen naar een nieuwe schuilplaats, op een andere planeet. Terwijl we daar in ons ruimteschip naar toe gaan worden we echter gevangen genomen door de First Order en als we uit het ruimteschip stappen worden we dus ook als echte gevangenen behandeld. Er staat een heel batiljon stormtroopers klaar om ons in het gareel te houden. Wat volgt is een erg toffe attractie die heel gaaf gemaakt is. Misschien wel de mooiste attractie die momenteel in Disney World te vinden is. De meiden vonden hem echter eigenlijk net iets te spannend.

When it rains, it pours

Toen we weer buiten in Galaxy’s Edge waren, was het donker geworden. Niet nacht-donker, het was pas rond 16:00 uur, maar wel zo donker dat het leek alsof de voorspelde regen van vandaag straks allemaal naar beneden zou gaan vallen. We hadden ook trek gekregen in een echte dinch (mengeling van dinner en lunch), dus we zijn naar Pizze Rizzo gegaan om een pizza van deze bekende Muppet-rat te eten. We kregen nog net een paar grote druppels over ons heen, maar waren op tijd binnen voor de regen echt losbarstte. En losbarsten deed het, het kwam met bakken uit de hemel en mensen kwamen zeiknat binnen gerend. Binnen twee minuten zag je vrijwel niemand meer op straat en donderde het onweer. Maar wij zaten gelukkig lekker droog aan onze pizza.

Hoewel de regenbuien in Orlando erg heftig zijn, zijn ze vaak ook heel kort. We hadden geen zin om de poncho’s erbij te pakken, dus toen we klaar waren en het ondertussen al rustiger regende zijn we gewoon op pad gegaan. De temperatuur was tenslotte wel gewoon prima. Om alsnog niet te nat te worden zijn we bij het naastgelegen Star Tours naar binnen gegaan. Die kun je tenslotte honderd keer doen en dan alsnog een nieuw filmpje te zien krijgen. Deze keer was Lana de spion van het verzet die op onze vlucht verstopt was en die we in veiligheid moesten zien te krijgen.

Eenmaal weer buiten begon het toch weer iets harder te regenen. Door naar het nabij gelegen Vacation Fun – Mickey Shorts Theater dan maar, daar wilden de kinderen graag heen. In principe is dit gewoon een tekenfilm kijken, maar we zouden weer tien minuten droog zitten. En in het filmpje kwam een panda voor, dus Emma was extra blij. Toen bij de uitgang bleek dat je ook nog eens met die panda op de foto kon was ze helemaal gelukkig.

Door lichte miezer zijn we daarna naar de andere kant van het park gelopen, naar de Star Wars Launch Bay. Dit bleek niet zoveel voor te stellen, en was eigenlijk vooral een mogelijkheid om op de foto te gaan met Darth Vader, Chewbacca of BB8, en om wat afbeeldingen van de films te bekijken. Niet heel boeiend, maar Owen wilde wel heel graag met BB8 op de foto. Ik was vooral benieuwd hoe ze dat georganiseerd hadden en de wachtrij was maar tien minuten, dus wij in de rij. BB8 hadden ze op een krukje in een hoek bij een computer gezet en hij begroette iedereen die binnen kwam met een vrolijk gepiep. Het was ook niet zo alsof hij een standaard filmpje afspeelde, maar hij reageerde daadwerkelijk op ons. Hij volgde ons met zijn camera en piepte op de juiste momenten. Duidelijk bestuurd door iemand, maar geen idee wie. De kinderen vonden het in ieder geval geweldig!

Oké, nog één keer dan

Om de dag af te sluiten besloten we nog één allerlaatste keer in Star Tours te gaan. Deze lag dichtbij, had vrijwel geen wachttijd en de meeste andere attracties waren erg druk. Dat is wel het grote nadeel van Hollywood Studios, er zijn maar weinig attracties, en de attracties die er zijn zijn daardoor allemaal erg druk. Zeker nu de Rock ‘n’ Roller coaster dicht is voor onderhoud. Studios heeft een groot gebrek aan een ‘people eater’ zoals ze dat noemen, een attractie die een hoge capaciteit heeft. Star Tours komt daar nog het meeste bij in de buurt, ook omdat ze zes cabines daarvan hebben.

Eenmaal rond half 6 het park uit waren we in razend tempo terug bij onze hotelkamer. De Skyliner is wat dat betreft wel ideaal, je kan vrijwel altijd zo een lift in stappen en omdat onze kamer een fijne locatie heeft zijn we vanaf het station ook binnen twee minuten bij onze kamer. In de kamer hebben we nog een klein hapje gegeten en daarna zijn we op tijd naar bed gegaan, want we leven nog half in Europese tijd.

Eindscore voor vandaag: 15.393 stappen, 12 attracties en 1 meet&greet.

Categories: Reizen, Walt Disney World | Tags: DHS, Galaxy's Edge, Hollywood Studio's, WDW | Leave a comment

Zo 23 april: Magic Kingdom

Posted on 23 april 2023 by Lillie

Vandaag begint onze vakantie eigenlijk pas echt, en hoe kun je dat beter doen dan met 5 uur opstaan? Veel te vroeg was iedereen al wakker dankzij de jetlag, maar het voordeel was dat we om half 7 al allemaal gedoucht en aangekleed waren en we heel rustig konden ontbijten. Tijd genoeg dus om de bus naar Magic Kingdom te pakken, om daar bij de start van de early magic hours al aanwezig te zijn. Maar voor het zover was moesten we eerst om 7 uur proberen een plekje in de Virtual queue van TRON Lightcycle Run te bemachtigen.

Sommige attracties hadden in het verleden zulke lange wachtrijen (tot 6 uur!) dat Disney heeft besloten om bij nieuwe attracties eerst met een virtuele wachtrij te werken. Om 7:00 uur ’s ochtends en om 13:00 uur ’s middags kun je proberen zo’n plekje te bemachtigen. Proberen is het juiste woord, want je moet stipt om 7 uur op de knop drukken, en dan nog heb je kans dat je te laat bent. We waren dan ook enorm blij toen we een boardinggroup voor TRON toegewezen kregen, en dus een plekje in deze virtuele wachtrij.

Goed op tijd kwamen we aan bij de bushalte van onze wijk, en na een kleine tien minuten kwam daar de bus richting Magic Kingdom aanrijden. Ons resort bestaat uit vijf wijken plus een centrum, en die hebben allemaal een eigen busstop. Onze wijk Trinidad dus ook. Hiervandaan vertrekken alle bussen naar Magic Kingdom, Animal Kingdom en Disney Springs. De andere parken zijn bereikbaar via de Skyliner, een soort skilift. Onze wijk was de laatste stop richting Magic Kingdom, maar er was nog plek genoeg in de bus.

In Magic Kingdom

We waren rond early entry, een half uur voor openingstijd, aanwezig in het park. Eerst door de beveiligingscheck, daarna door de toegangscontrole en naast het kasteel door de early entry controle. Toen was het bijna half 9, de tijd dat het park voor early entry opende. We hebben bij de ingang van Fantasyland nog even moeten wachten, en daarna konden we met de massa mee. Niet naar Seven Dwarfs Mine Train waar vrijwel iedereen naar toe ging, maar naar Peter Pan’s Flight.

De wachtrij bij Peter Pan’s Flight viel gelukkig enorm mee, en doordat de kinderen recent de verhalen en de film er van gezien hebben wilden ze deze ook erg graag doen. Hoewel de attractie hetzelfde is als in Parijs, is de wachtrij dat zeker niet. Geen saaie recht toe recht aan wachtrij hier, maar een wachtrij die door de slaapkamer van Wendy en de jongens gaat en waar je ook een soort schaduwspel kunt spelen met schaduw bellen die je kunt laten rinkelen door er tegenaan te slaan met je schaduw. Het maakt de wachtrij, die sowieso al mee viel, een stuk leuker.

Na Peter Pan, die ondanks dat het niet zo druk was toch al bijna een half uur gekost had, gingen we terug naar het centrale plein om de opening te bekijken. Het centrale deel van het park is namelijk al vroeg open, alleen de verschillende landen zijn nog afgesloten. Mickey geeft samen met zijn vrienden een korte show op het podium vlak voor het kasteel om het park officieel te openen, en daarna gaan ook alle andere landen open, want voor de early Magic hours zijn alleen Fantasyland en Tomorrowland geopend.

De show was kort, maar wel even leuk om te zien, een goede start van de dag. Op de planning stond daarna Jungle Cruise, die is gedurende de dag erg druk. Terwijl we daar in de rij aansloten zagen we Aladdin en Jasmine, die een rondje vlogen op de vliegende tapijtjes.

Terwijl we in de rij stonden voor Jungle Cruise ging ook de lightning lane open, die opent tegelijk met het park. Hier kunnen mensen met Genie+ via een snelle rij naar binnen. Het eerste uur zijn er echter nog beperkt mensen die hier gebruik van maken. Vorige week hadden we ons nog even goed ingelezen over Genie+ en virtual queues. Genie+ zouden we hopelijk niet nodig hebben, maar zo wel dan wisten we in ieder geval hoe het werkt. We hebben toen vlogs gekeken van Ear Scouts met een erg duidelijke uitleg hierover, en waardoor we tickets voor TRON hebben weten te scoren. En toen zagen we opeens precies die man via de Genie+ wachtrij bij Jungle Cruise aansluiten. Hebben we gewoon een echte influencer gezien!!!

Nadat we bijgekomen waren van deze shock konden we de boot in. Jungle Cruise is een attractie waarbij je, als een soort Safari cruise, een rondje vaart langs verschillende (nep)dieren. Dit begeleid door een flinke lading flauwe woordgrappen. Voor de kinderen onbegrijpelijk, maar voor Nick en mij wel erg leuk. Zo kwamen we langs een waterval, de Schweizer falls, vernoemd naar meneer Albert Falls (of iets soortgelijks). Dat niveau dus. Die waterval heeft overigens ook het meest memorabele punt ooit, maar dat zal ik niet spoileren voor de lezers.

Tijd voor een andere favoriet: Pirates of the Caribbean. Deze is overigens bij de kinderen totaal geen favoriet, die doen hem liever niet vanwege de kleine drop die er in zit, maar soms hebben ze helaas geen keuze. Pirates is hier ook vaak wel redelijk druk, waar hij in Parijs regelmatig een wachttijd van vijf minuten heeft, is hier een half uur redelijk standaard. Zo lang was de wachttijd gelukkig nu nog niet, dus een goed moment om in te stappen. Pirates is net iets anders dan die in Parijs, vooral het begin, maar er zijn ook heel veel overeenkomsten. De scene met de hond met de sleutels van de gevangenis bijvoorbeeld, die Emma graag wilde zien.

Na de piraten besloten we even op te splitsen, zodat Owen Big Thunder Mountain kon doen. Terwijl ik met hem mee ging, gingen Nick en de meiden naar de Magic Carpets of Aladdin. Het werd nu duidelijk al een stuk drukker, vooral vele groepjes cheerleaders waren er in het park te vinden. Bij de uitgang van Big Thunder Mountain kwamen we een photopass-fotograaf tegen. Dan gelijk maar even de eerste foto’s laten maken, je weet maar nooit wanneer je er weer een ziet.

Nadat we elkaar weer gevonden hadden besloten we door te lopen naar een andere favoriet: de dansende poppetjes. Ook wel bekend als It’s a Small World. Ook hier een paar kleine wijzigingen, maar in de basis dezelfde attractie. Alleen vond Nick Scandinavië wel heel erg op Nederland lijken.

Bij de uitgang van Small World hebben we een korte break gehouden. We hadden een hele lading boodschappen bij de Wallmart besteld als lunch en snack, waaronder mini-komkommers die toch een stuk groter waren dan mini-komkommers in Nederland, maar daardoor wel een perfect formaatje voor onderweg. We zaten tegenover de Prince Charming Regal Carrousel, dus dat was een makkelijke volgende attractie. Het was gewoon een draaimolen, veel meer valt daar niet over te vertellen.

De Festival of Fantasy parade

Toen we daaruit kwamen was het bijna tijd voor de Festival of Fantasy parade zagen we. We zijn een stukje langs de route gelopen tot we een mooi plekje zagen waar de kinderen vooraan konden staan. Het enige nadeel: het lag vol in de zon. En de zon scheen niet zo’n klein beetje ook, we leken wel weg te smelten. Dan maar die rare doekjes die ik naar aanleiding van tips had gekocht eens pakken. We zaten vlak bij een waterfonteintje, dus daar kon ik ze nat maken, en daarna om de nek leggen. Wow, wat een verschil meteen! De beste €1,50 die ik aan de voorbereiding heb uitgegeven! Helaas hadden ze er toen maar 4 bij de Blokker, dus we moesten een beetje afwisselen, maar het gaf wel flink wat verkoeling.

Gelukkig was de parade zelf wel de moeite waard. Het was geen enorm lange parade, maar gewoon een leuke. Helemaal achteraan liepen de bekende Disney-figuren zoals Donald, Katrien, Pluto en natuurlijk Knabbel en Babbel. Emma en Lana hadden speciaal hun t-shirts al aangetrokken en toen Donald dat zag wuifde hij naar Babbel en die kwam aangesneld. Hij heeft de meiden een uitgebreide grote knuffel gegeven, en Knabbel zwaaide vanaf de andere kant. Ze vonden het geweldig! Dat was het afzien in de zon voor hen in ieder geval zeker waard geweest!

We waren echter wel nog steeds dringend toe aan wat verkoeling. Dan maar door naar de County Bear Jamboree. Dit is een show waarbij er allerlei beren op gaan treden, met vooral country muziek. Tijdens het wachten op de volgende voorstelling wandelen er buiten al een aantal van de beren rond ter entertainment. Geen beren die bekend zijn van films ofzo, gewoon de beren die ook in deze voorstelling mee doen. De voorstelling zelf was leuk gedaan, en met voldoende afwisseling. We kwamen helemaal relaxt weer naar buiten.

We hadden het deel hier in Frontierland nu wel redelijk gedaan. De pratende presidenten die er ook nog waren vonden we niet zo interessant. Wel leuk vonden de kinderen de schietsaloon waar we langs liepen. Waarschijnlijk was dit vroeger een betaalde schiettent geweest, maar nu stond alles op vrij spel. De geweren waren te zwaar voor de kinderen om zelf te schieten, maar samen schieten ging verrassend goed. Een leuk intermezzo.

Langs de (te drukke) Haunted Mansion zijn we weer naar Fantasyland gelopen. Eerst langs het grote kasteel van het beest, met het Be Our Guest restaurant. Hier stond wederom een fotograaf, dus nog snel even op de foto, waarbij Lana haar hand uit moest strekken. Via de Disney-app kun je vrijwel alle gemaakte foto’s na afloop direct bekijken (en downloaden eventueel), maar magic shots duren wat langer. Toen deze uiteindelijk verscheen bleek dat ze Lumiére, de kandelaar uit Belle en het Beest, erin geplakt hadden. Emma en Owen waren gelijk jaloers, maar we hebben vast de komende tijd nog meer mogelijkheden voor magic shots.

Bij de Under the Sea: Journey of the Little Mermaid attractie stond wéér een fotograaf. Ik vermoed dat we deze vakantie foto’s genoeg gaan hebben. In een minuut of twintig konden we de attractie in, een soort carnival festival-achtige rit die ons langs een zeer verkorte versie van het verhaal van Ariël leidde, inclusief vele dansende vissen uiteraard.

Fantasyland was verder nog erg druk en we verwachtte dat de boardinggroep voor TRON er bijna aan kwam, dus gingen we op weg naar Tomorrowland. Hier deden we eerst één van mijn favorieten van de vorige keer: The Transit Authority Peoplemover. Dit is een soort treintje dat op een goed tempo door heel Tomorrowland rijdt, inclusief door een aantal attracties zoals Space Mountain (dat vooral heel donker is) en Buzz Lightyear.

Tijd voor TRON

Onze boardinggroup voor TRON Lightcycle Run kon toen inchecken. Bij een groepje mensen met tablets kon je je melden voor een Rider Switch als niet iedereen de attractie wilde/mocht doen, zoals bij ons het geval was. Mijn magicband-polsbandje werd gescand en ik kreeg een ticket voor de individual lightning lane, een wachtrij waar je normaal $20 voor betaalt waarmee je vrijwel direct door kunt lopen tot aan de attractie. Owen had mazzel, er mocht nog iemand met mij mee dus hij zou hem twee keer kunnen doen. Of nou ja, als hij hem leuk zou vinden dan, dat moesten we eerst nog even afwachten. De wachttijd zou nog ongeveer 45 minuten zijn, dus kon ik met de meiden rustig wat anders gaan doen.

We zouden naar Dumbo gaan, maar toen zag ik Knabbel en Babbel staan. Daar wilden ze veel liever heen, dus zijn we netjes in het, relatief korte, rijtje gaan staan voor een meet en greet. Toen ze eindelijk aan de beurt waren, waren ze heel enthousiast en ook de Koosy’s, zoals zij Knabbel en Babbel noemen, waren heel enthousiast. Ze werden geknuffeld, er werd gedanst en toen de trein langs reed werden de meiden meegetrokken om naar de trein te zwaaien met de Koosy’s. Heel leuk vonden ze het! Er stonden alleen nog meer mensen te wachten, dus we moesten weer verder, maar ze waren heel enthousiast!

Ondertussen waren Nick en Owen nog wel een tijdje bezig, dus dan maar eens bij de grote circustent van Pete’s Silly Sideshow kijken. Hier kon je op de foto met Katrien en Minnie. Dat wilden de meiden ook wel, dus hebben we daar in de aanzienlijk langere rij gestaan, maar ook dat vonden ze erg leuk. De figuren hier doen ook vaak meer dan gewoon even poseren voor de foto, Katrien had bijvoorbeeld een glazen bol waar ze de meiden in liet kijken, en Minnie had allerlei showhondjes die ze liet zien.

Nick en Owen waren ondertussen nog niet klaar, dus konden we alsnog even in de vliegende olifantjes. Voor de speeltuin in de wachtrij hadden we helaas geen tijd meer, maar het vliegen zelf vonden ze weer leuk.

Nadat Owen en Nick heel enthousiast uit TRON waren gekomen was het tijd voor een lunchdiner. We zijn bij Cosmic Ray’s Starlight Café gaan eten, een simpele quick service met frietjes en chicken tenders en dat soort spul. Tijdens het eten speelde Cosmic Ray op het podium de achtergrond muziek.

Toen de magen weer gevuld waren gingen Owen en ik op weg naar TRON. Niet de allerslimste keuze, een onbekende en waarschijnlijk best heftige achtbaan terwijl je net gegeten hebt, maar zo is het leven soms. Nick ging met de meiden richting de Tea Cups terwijl Owen en ik aansloten bij de ILL-rij van TRON. Hiermee kwamen we direct als laatste in de eerste kamer waar je opeens de achtbaan zag. Een heel tof effect! Daarna konden we zo door de rij lopen. Een locker hadden we niet nodig, spullen hadden we bij Nick achter gelaten, dus hup het laatste stukje van de wachtrij in. Binnen tien minuten zaten we in de achtbaan.

Het bijzondere van TRON is dat de karretjes in de vorm van motors zijn. Je moet dus ook als een motor er op gaan zitten, en door het stuur naar je toe te trekken komt er op je rug en bij je benen een beveiliging. En dan wordt je afgeschoten en rijd je een rondje door de buitenlucht voor je weer naar binnen gaat. Het is een erg soepel ritje, maar tegelijk ook een erg kort ritje helaas. Maar desondanks, erg tof, vooral door de karretjes.

Nadat we de rest weer gevonden hadden zijn we naar The Barnstormer gegaan. Dit is een kinderachtbaan in Goofy-thema, waarvan we verwachtte dat alle kinderen hem leuk zouden vinden. Owen vond hem leuk, Lana vond hem leuk, Emma vond hem heel erg niet leuk. Jammer, maar hopelijk volgende keer beter.

Bij de Barnstormer en de circustent staat ook een trein. Niet de reguliere trein, maar de Casey Jr. Splash ‘n’ Soak Station, een kleine waterspeeltuin. Hier hebben de kinderen even wat verkoeling gezocht, maar zonder heel erg nat te worden.

Via het kasteel zijn we terug gelopen naar het centrale plein. Hier hebben we nog wat gezinsfoto’s laten maken voor we het vandaag voor gezien hielden. Het vroege opstaan heeft zijn tol geëist. Na nog een laatste foto voor het treinstation hebben we rond half zes het park verlaten en zat onze eerste dag in Walt Disney World er op. Nog 13 (+1) te gaan!

In het hotel hebben we weinig meer gedaan. De kinderen zijn gelijk naar bed gegaan en wij hebben nog even wat gelezen voor we ook zijn gaan slapen. Vandaag op de teller 18.352 stappen.

Categories: Reizen, Walt Disney World | Tags: Magic Kingdom, Virtual Que, Walt Disney World, WDW | Leave a comment

Za 22 april: Op reis!

Posted on 22 april 2023 by Lillie

Vandaag een erg lange dag op het programma, eentje die meer dan 24 uur duurde zelfs. Dankzij het tijdsverschil zat er vandaag 30 uur in een dag. En dan maken we er door belachelijk vroeg op te moeten staan ook nog eens extra veel van mee.

Maar beginnen bij het begin dan maar, om half 4 ’s nachts ging de wekker. Om 4:15 uur zou de taxi voorrijden, dus 3 kwartier om de laatste dingen te regelen en zelf een beetje wakker te worden. Dat zou prima moeten lukken, ware het niet dat ik gisterenavond de koffer niet dicht kreeg. Nick lag al op bed, dus ik heb het laten staan voor een herkansing deze ochtend. Helaas kreeg ook Nick hem niet goed sluitend, en aangezien de Amerikanen graag even je koffer van binnen bekijken was het geen optie om hem op een andere manier te sluiten. Dan maar nog even snel de oude koffer tevoorschijn halen en alles overhevelen in een kleinere koffer. Een hoop gedoe, maar uiteindelijk paste alles alsnog, behalve de tucjes, die moesten dus maar mee in de handbagage, samen met wat broodjes voor het ontbijt.

Terwijl ik de boel overhevelde maakte Nick vast de kinderen wakker. Twee werden er heel energiek wakker, de derde had wat meer moeite maar uiteindelijk was iedereen op tijd beneden en aangekleed. Nog even last minute de vuilniszak weggooien en klaar waren we. Alleen was blijkbaar de container buiten gebruik tot 6:00 uur, iets dat we niet wisten omdat we de container nooit gebruiken voor die tijd, zo gek zijn we nou ook weer niet. Maar nu staat er dus een volle vuilniszak 2 weken te stinken in de schuur helaas.

5 minuten te laat vertrokken we met de taxi, die al ruim op tijd stond te wachten. Deze bracht ons naar Schiphol waar we rustig aan konden doen, want vannacht hadden we een mail gekregen dat er nog een vluchtwijziging was waardoor ons vliegtuig een half uur later zou vertrekken. De taxi nog verplaatsen was geen optie meer, dus helaas geen half uur extra slaap, maar een half uur extra op Schiphol.

Op het vliegveld

Inchecken hadden we online al gedaan, en ik had de koffer bijgeboekt. Bij de balie konden ze deze echter niet terug vinden, maar via een aparte betaal-balie uiteindelijk toch. Blijkbaar kun je geen koffer bijboeken als je met Delta vliegt, wat heel raar is want je kon ook geen koffer toevoegen tijdens het boeken, alleen als je een veel duurdere verplaatsbare boeking maakte. Niet heel logisch allemaal, maar goed. De veiligheidscheck ging verrassend snel, binnen 5 minuten waren we daar doorheen. De douane duurde wat langer, maar daarmee hadden we tenminste onze eerste wachtrij van deze vakantie ook maar gehad, daar zullen er nog vele van volgen.

Schiphol hadden ze weer eens een update gegeven sinds de laatste keer dat we er waren (in 2019 denk ik), waaronder een speelvliegtuig waar we mooi de kinderen uit konden laten. Terwijl Nick en ik als halve zombies er bij zaten, hadden de kinderen energie voor tien. Na een tijdje kwam het verzoek om naar de gate te gaan. Erg vroeg dus we hadden de hoop alsnog op tijd te vertrekken, maar helaas bleek dat ijdele hoop want ze waren vooral heel lang bezig. En ondertussen roepen of er mensen van de vlucht af wilden omdat ze overbooked waren. Volgens mij is dat standaard bij Amerikaanse vluchten heb ik het idee. Maar redelijk op tijd gingen we dan toch boarden.

Ik had strategisch een volle rij van 3 gereserveerd, en bij de rij daarachter het raam en het gangpad, in de hoop dat de vlucht niet volgeboekt zou zijn, maar helaas. Nick kon dus een mevrouw die heel laat reserveerde alsnog blij maken met een gangpad-stoel. Samen met Em zat hij achter, terwijl ik met de andere twee de rij ervoor zat. Toen iedereen in het vliegtuig zat bleef deze maar bij de gate staan. Blijkbaar waren de papieren om te mogen vertrekken nog niet rond, tot grote frustratie ook van de piloten. Na dik een half uur konden we eindelijk gaan, met in totaal ruim een uur vertraging t.o.v. de vertrektijd die we gisteren nog wisten. Maar ja, we hebben toch een ruime overstap, dus eigenlijk maakt dat voor ons weinig uit. En de entertainment-schermpjes werkte gelukkig wel al. Owen had een soort van 4 op een rij ontdekt met bonussen die hij tig keer gespeeld heeft en uiteindelijk ook best goed in werd. Ik denk dat hij daar in totaal wel bijna 2 uur mee zoet is geweest.

We hadden afgesproken dat ze na het ontbijt nog even zouden gaan slapen, dat duurde bij mijn rij helaas wat langer maar uiteindelijk heeft iedereen nog even zijn ogen kunnen sluiten, waardoor we de vlucht van ruim 8 uur goed door zijn gekomen. Het ontbijt was overigens wel een beetje apart. Scrambled eggs met rösti-rondjes en spinazie, of appelpannenkoeken met warme appelsaus. Maar eigenlijk smaakte alles verrassend goed. De feta-spinazie snack die we later kregen viel een stuk minder in de smaak, maar de bijbehorende chocolade mousse maakte veel goed.

Na een vlucht met aan het einde nog wat lichte turbulentie landde het vliegtuig veilig in Detroit (I love this city, tudududududududu). Owen voelde zich echter niet zo lekker en besloot nog even zijn maag leeg te gooien, maar gelukkig helemaal in zo’n papieren spuugzakje, dus dat ging verrassend goed. Met lege maag ging het al snel een heel stuk beter. Daarna was het nog even in het vliegtuig wachten tot er iemand met een medical emergency van boord gehaald was voor we eruit mochten, en in de tussentijd zat ik maar met het zakje kots. Ook bij het verlaten van het vliegtuig geen vuilniszak te bekennen, erg handig. Pas bij de toiletten bij de douane was een vuilnisbak.

De douane zelf was uiteraard weer een lange rij. Een groep passagiers besloot er langs te lopen omdat ze bang waren dat ze hun overstap niet zouden halen, maar werden gewoon teruggestuurd de rij in. Wat dat betreft fijn dat we zo ruim gepland hadden. We kwamen zonder problemen de douane door, door een man met een tweeling die twee dagen ouder waren dan die van ons. Daarna de koffer ophalen en hem 50 meter verderop weer op een lopende band zetten. Daarna weer de veiligheidscontrole door waarna we in de terminal uitkwamen. Hier moesten we naar een ander deel van de terminal met een treintje. Je verwacht dan een flinke rit, maar dat was eigenlijk niet het geval. Sterker nog, het was eigenlijk prima loopbaar, maar ja, Amerikanen… we stapten uit bij de gate, waarna deel 2 van het wachten begon.

Omdat we nogal veel tijd te doden hadden en de kinderen vooral heel druk waren, ben ik met Emma en Lana nog een keer met de trein geweest, nu tot het andere eindpunt, wat ook niet erg ver was. Daarna wilde Owen dat toch eigenlijk ook wel, dus ook met hem hetzelfde ritje gemaakt, behalve dat we op de terugweg halverwege uit stapten om het laatste stuk terug te lopen, wat met de lopende banden verrassend snel ging. Daarna konden we gelukkig al bijna boarden.

Het tweede deel van de vlucht ging gelukkig een flink stuk sneller, maar die was ook een flink stuk korter uiteraard. Terwijl Emma rustig op haar tablet speelde kon ik zelfs een film kijken! Alleen een beetje jammer dat ze besloot haar tafeltje een duw te geven terwijl er net een beker appelsap op stond. Sorry volgende gebruiker van die zitplaats… de vlucht was wel redelijk turbulent en vooral bij het landen had Lana daar flink last van. Owen deze keer gelukkig veel minder, maar alsnog zat Nick bij twee kinderen met spuugzakjes. Deze keer wel lege spuugzakjes gelukkig.

In Florida

Op het vliegveld aangekomen mochten we alweer met een treintje, maar deze keer naar een andere terminal. Daar hoefden we gelukkig geen douane meer door, want het was een interne vlucht, en eenmaal aangekomen bij de bagageband stond de koffer al te wachten. Na een plaspauze was ook de sunshine flyer bus snel gevonden. Deze zou ons naar het resort brengen. Helaas stond hier niet aangegeven dat we eerst nog moesten inchecken, en de 1e bus zat al vol tegen de tijd dat we dat gedaan hadden. Maar een kwartiertje later ging de volgende bus, en waren we onderweg naar het resort!

Na een korte tussenstop bij het Pop Century hotel kwamen we aan bij het Caribbean Beach Resort. We hadden op het vliegveld al gezien dat we in deel Trinidad zaten. Nadeel hiervan was dat het wat verder weg lag van de Skyliner, maar het voordeel was een refurbished room. Uiteindelijk bleken we ook aan de voorkant van Trinidad te zitten in het eerste blok, dus we zaten heel gunstig met ook nog eens een erg fijne kamer. Maar goed, voor we daar kwamen werden we dus afgezet in het centrum, Port Royal. Hier besloten we toch maar gelijk even onze Magicbands op te halen, we waren er tenslotte nu toch al. Daarna hebben we nog even bij de conciërge gecheckt of de boodschappen er al waren, maar daarvoor was het nog te vroeg.

Met koffers zijn we naar onze kamer gewandeld, waarbij we gelijk de eerste wilde dieren al gespot hebben: konijntjes (ja, kleine konijnen), een eekhoorn en hagedissen. Snel even de bagage afgooien en terug naar het centrum om wat te eten zodat de kinderen daarna naar bed konden. Lekker Amerikaanse chicken tenders met friet voor iedereen. Terwijl de kinderen de laatste frietjes opaten ging Nick vast bij de conciërge de boodschappen ophalen om te laten bezorgen bij onze kamer. Zij waren precies klaar met uitladen toen ik met de kinderen bij de kamer aan kwam. Nick was een beetje verbaasd over wat ik allemaal besteld had, de halve hotelkamer stond vol met tasjes, een stuk of 30. Bij het uitpakken bleek dat ook vooral een kwestie van lui en on-economisch inpakken te zijn geweest, met meerdere tasjes waar maar 1 niet heel groot of zwaar product in zat. Dan gaat het hard… Terwijl Nick de kinderen klaar maakte, richtte ik ons koffie-hoekje in met ontbijtspullen en snacks, waardoor we weer konden lopen in de kamer. Nadat wat andere essentiële dingen uitgepakt waren, zijn ook wij niet veel later gaan slapen, rond 21:30 uur lokale tijd, 3:30 uur Hollandse tijd.

Categories: Reizen, Walt Disney World | Tags: Caribbean Beach Resort, CBR, delta, Sunshine Flyer, Walt Disney World, WDW | Leave a comment

Op weg naar Amiriekaa!

Posted on 16 april 2023 by Lillie

Twee jaar geleden kwamen we een aanbieding tegen kwamen voor Disney World in Florida. Voor de grap even ingevuld hoe veel geld we daarvoor kwijt zouden zijn en dat viel verrassend mee! En daarmee was het zaadje geplant. In 2022 zouden we al met familie weer naar Disneyland Parijs gaan, maar 2023 was een optie… En zo werden de plannen steeds concreter tot we aan het afwachten waren wanneer de nieuwe aanbieding daadwerkelijk online zou komen. In mei 2022 konden we reserveren!

Of nouja, konden inderdaad, want ondertussen had Nick uitgezocht welk hotel we het beste konden zitten en dat was Caribbean Beach Resort, maar die was niet boekbaar! Port Orleans was boekbaar, en voor ruim €2000 meer Art of Animation. Maar wat is dan wijsheid… Daar besloten we nog een tijdje over na te denken, de aanbieding zou tenslotte toch nog een kleine maand doorlopen. In de loop van die weken hebben we nog een aantal keer naar de prijs gekeken om steeds weer verder te twijfelen, tot er opeens een 3e hotel-optie bij kwam: Caribbean Beach Resort! Toen was de kogel snel door de kerk, werd er geboekt en kon het aftellen beginnen.

In de tussenliggende maanden heeft Nick álle wachttijden van de aanwezige attracties verzameld en geanalyseerd, hebben we de koekjes op een hoge plank gelegd om de kinderen een beetje uit te rekken zodat ze overal lang genoeg voor zijn straks, en hebben we natuurlijk de vlucht geboekt. 60 dagen voor vertrek konden we ook restaurants reserveren, dus onderweg naar Volendam hebben we nog even het laatste diner gereserveerd, waarmee we alle reserveringen die we graag wilden gereserveerd hadden. We gaan lunchen bij Tusker House met Disney-figuren, dineren met dino’s bij T-Rex, lunchen in de ruimte met uitzicht op aarde bij de Space 220 lounge en tot slot gaan we nog dineren bij Knabbel en Babbel in het ronddraaiende restaurant Garden Grill.

Ook het vervoer van het vliegveld naar het resort, per bus die vermomd is als trein, is geregeld, net als de administratieve kant van het vliegen. De magic bands, die letterlijk deuren voor ons openen zijn ook geregeld, en de Birnbaum guide to Walt Disney World is bijna uit. Kortom, we zijn klaar voor vertrek!

Categories: Reizen, Walt Disney World | Tags: Caribbean Beach Resort, CBR, Disney World, V.S., WDW | Leave a comment

Volendam dag 4: Het scheepvaartmuseum in Amsterdam

Posted on 27 februari 2023 by Lillie

Om 10:00 uur moesten we uitchecken, dus de wekker ging vandaag helaas weer. Terwijl de kinderen ontbeten pakte ik alle tassen weer in, en terwijl de kinderen daarna buiten speelden pakte Nick de auto in. Prima op tijd waren we klaar om te vertrekken. Wat dat betreft is het ook wel fijn geregeld bij Roompot, in principe heb je geen receptie meer nodig. Je krijgt per post je sleutelkaart opgestuurd en op de laatste dag trek je gewoon de deur achter je dicht. Geen in- of uitchecken meer nodig.

Voor vandaag hadden we eigenlijk wetenschapsmuseum Nemo in Amsterdam bedacht, maar gisteren bleek dat je daarvoor nog steeds moest reserveren en dat kon alleen nog maar na 15:00 uur. Na het bekijken van alternatieven kwamen we uit bij het Scheepvaartmuseum als optie. Toen we akkoord hadden gekregen van de kinderen, gingen we toch op weg naar Amsterdam. We parkeerden bij een P+R-terrein aan de rand van de stad. Voor €10 konden we daar de hele dag parkeren en kregen we 5 retourkaartjes voor het openbaar vervoer erbij. Alleen een beetje vreemd dat het parkeerterrein eigenlijk al helemaal vol was, maar je er blijkbaar alsnog gewoon op kon rijden. Uiteindelijk hebben we maar op een illegaal plekje geparkeerd wat eigenlijk een soort middenberm was, naast een aantal andere auto’s. Daarna op naar de tram, die toevallig direct aan kwam rijden. Via de Kattenburgerstraat konden we naar het Scheepvaartmuseum lopen.

Toevallig waren we een heel aantal jaar geleden al eens in het Scheepvaartmuseum geweest, maar ondertussen was er al weer het een en ander aangepast. Ze hadden nu ook een speciale kindertentoonstelling. De scheepsmaquettes en schilderijen hebben we dus maar links laten liggen, en we hebben ons gericht op de kindervleugel en de schepen buiten.

Hoewel het Scheepvaartmuseum van binnen erg nieuw lijkt, is het eigenlijk al een heel oud gebouw dat vroeger als opslagplaats voor de scheepvaart werd gebruikt. Het is een heel aantal jaar geleden geheel opgeknapt, maar veel oude elementen zijn nog steeds zichtbaar, zoals de grote ramen en oude (afgesloten) houten trappen. Het gebouw an sich is al de moeite waard om eens te bekijken. Op de 1e verdieping was de tentoonstelling van Doris Duiker. Of nouja, tentoonstelling is een groot woord. De speeltuin van Doris Duiker zou een betere benaming zijn. Het leek vooral gericht op peuters en jonge kleuters, maar onze 5- en 7-jarigen vermaakten zich er ook prima tot wij het genoeg vonden en wel iets wilden zien.

De walvis

Speciaal voor kinderen was er ook de tentoonstelling ‘De walvis’. Hierbij geen speeltuin, maar een echte tentoonstelling leuk voor kinderen én volwassenen. Het ging over walvissen én de walvisjacht. Vanuit een schilderij kon je bijvoorbeeld zien wie er allemaal betrokken was bij de walvisjacht en hoe dat ging. En door Delfts blauwe bordjes op de juiste plek te zetten kon je zien welke stappen daarbij betrokken waren en wat ze deden nadat de walvis geschoten was. Natuurlijk waren er ook tig objecten te zien die gemaakt waren van walvis-balijnen, kon je de ontwikkelingen in de walvisvaart zien en dat ook het gebied van de jacht in de loop ter tijd veranderde. De kinderen vonden het interessant, zeker de puzzels en spelletjes die soms gedaan konden worden.

Na de Walvis-tentoonstelling zijn we door de ‘Amsterdam Havenstad’ tentoonstelling gelopen, over de geschiedenis van Amsterdam en de invloed van de haven op de stad, zowel vroeger als hedendaags. De kinderen gingen hier, afgezien van de computerspelletjes, wel met een redelijk tempo doorheen, dus we besloten naar buiten te gaan.

Op het schip 'Amsterdam' — Op het schip ‘Amsterdam’

Het VOC-schip ‘Amsterdam’

Buiten lag het andere hoogtepunt van het Scheepvaartmuseum, waarvoor we eigenlijk waren gekomen: het replica VOC-schip ‘Amsterdam’. In dit schip kon je zien hoe het er vroeger aan toe ging op zo’n schip. Je kon zien waar de bemanning rondhing (letterlijk, in hun hangmat), waar de kapitein zijn hut had en waar het eten gemaakt werd. En natuurlijk waar alle lading werd opgeslagen. Voor de kinderen was er tussen de lading door een klimparcours gemaakt dat ze meerdere keren gedaan hebben. Daarnaast konden ze kanonnen laden, aan het roer staan en leerden ze dat je een zware kist met verschillende katrollen een stuk makkelijker omhoog hijst. Tot slot was er nog een 3D-voorstelling waarmee je terug in de tijd ging met het schip. Een mooie testcase om te kijken hoe ze dat vonden, want in Disney World zijn er ook 3D-attracties. De brillen waren vooral erg zwaar om op te houden, dus we hebben twee rondjes gedaan. Eén keer voor de meiden, en één keer voor de volwassenen. Owen had mazzel, die mocht twee keer. Maar iedereen vond het erg leuk!

Na nog een korte blik te hebben geworpen op de andere twee schepen waaronder de koningssloep, die ze niet zo leuk vonden omdat ze daar niet op mochten, zijn we terug naar huis gegaan, zodat we nog voor de spits thuis zouden zijn. Dat lukte grotendeels.

Volendam was een erg leuk weekend weg, zeker zo vol Hollandse cultuur die je anders nooit zou doen. Maar tegelijk is een weekend ook wel voldoende. Het park had weinig te bieden voor de kinderen, en Volendam zelf stelde ook vrij weinig voor. Gelukkig is er in de omgeving wel redelijk wat te doen, maar toch zouden we hier niet zo snel weer naar toe terug gaan, hoe fijn het huisje zelf ook was.

<<< Volendam dag 3: Het Zaans museum en de Zaanse Schans

Categories: Dagje weg, Museum, Nachtje weg | Tags: amsterdam, museum, museumkaart, scheepvaartmuseum, Volendam | Leave a comment