Vandaag een erg lange dag op het programma, eentje die meer dan 24 uur duurde zelfs. Dankzij het tijdsverschil zat er vandaag 30 uur in een dag. En dan maken we er door belachelijk vroeg op te moeten staan ook nog eens extra veel van mee.
Maar beginnen bij het begin dan maar, om half 4 ’s nachts ging de wekker. Om 4:15 uur zou de taxi voorrijden, dus 3 kwartier om de laatste dingen te regelen en zelf een beetje wakker te worden. Dat zou prima moeten lukken, ware het niet dat ik gisterenavond de koffer niet dicht kreeg. Nick lag al op bed, dus ik heb het laten staan voor een herkansing deze ochtend. Helaas kreeg ook Nick hem niet goed sluitend, en aangezien de Amerikanen graag even je koffer van binnen bekijken was het geen optie om hem op een andere manier te sluiten. Dan maar nog even snel de oude koffer tevoorschijn halen en alles overhevelen in een kleinere koffer. Een hoop gedoe, maar uiteindelijk paste alles alsnog, behalve de tucjes, die moesten dus maar mee in de handbagage, samen met wat broodjes voor het ontbijt.
Terwijl ik de boel overhevelde maakte Nick vast de kinderen wakker. Twee werden er heel energiek wakker, de derde had wat meer moeite maar uiteindelijk was iedereen op tijd beneden en aangekleed. Nog even last minute de vuilniszak weggooien en klaar waren we. Alleen was blijkbaar de container buiten gebruik tot 6:00 uur, iets dat we niet wisten omdat we de container nooit gebruiken voor die tijd, zo gek zijn we nou ook weer niet. Maar nu staat er dus een volle vuilniszak 2 weken te stinken in de schuur helaas.
5 minuten te laat vertrokken we met de taxi, die al ruim op tijd stond te wachten. Deze bracht ons naar Schiphol waar we rustig aan konden doen, want vannacht hadden we een mail gekregen dat er nog een vluchtwijziging was waardoor ons vliegtuig een half uur later zou vertrekken. De taxi nog verplaatsen was geen optie meer, dus helaas geen half uur extra slaap, maar een half uur extra op Schiphol.
Op het vliegveld
Inchecken hadden we online al gedaan, en ik had de koffer bijgeboekt. Bij de balie konden ze deze echter niet terug vinden, maar via een aparte betaal-balie uiteindelijk toch. Blijkbaar kun je geen koffer bijboeken als je met Delta vliegt, wat heel raar is want je kon ook geen koffer toevoegen tijdens het boeken, alleen als je een veel duurdere verplaatsbare boeking maakte. Niet heel logisch allemaal, maar goed. De veiligheidscheck ging verrassend snel, binnen 5 minuten waren we daar doorheen. De douane duurde wat langer, maar daarmee hadden we tenminste onze eerste wachtrij van deze vakantie ook maar gehad, daar zullen er nog vele van volgen.
Schiphol hadden ze weer eens een update gegeven sinds de laatste keer dat we er waren (in 2019 denk ik), waaronder een speelvliegtuig waar we mooi de kinderen uit konden laten. Terwijl Nick en ik als halve zombies er bij zaten, hadden de kinderen energie voor tien. Na een tijdje kwam het verzoek om naar de gate te gaan. Erg vroeg dus we hadden de hoop alsnog op tijd te vertrekken, maar helaas bleek dat ijdele hoop want ze waren vooral heel lang bezig. En ondertussen roepen of er mensen van de vlucht af wilden omdat ze overbooked waren. Volgens mij is dat standaard bij Amerikaanse vluchten heb ik het idee. Maar redelijk op tijd gingen we dan toch boarden.
Ik had strategisch een volle rij van 3 gereserveerd, en bij de rij daarachter het raam en het gangpad, in de hoop dat de vlucht niet volgeboekt zou zijn, maar helaas. Nick kon dus een mevrouw die heel laat reserveerde alsnog blij maken met een gangpad-stoel. Samen met Em zat hij achter, terwijl ik met de andere twee de rij ervoor zat. Toen iedereen in het vliegtuig zat bleef deze maar bij de gate staan. Blijkbaar waren de papieren om te mogen vertrekken nog niet rond, tot grote frustratie ook van de piloten. Na dik een half uur konden we eindelijk gaan, met in totaal ruim een uur vertraging t.o.v. de vertrektijd die we gisteren nog wisten. Maar ja, we hebben toch een ruime overstap, dus eigenlijk maakt dat voor ons weinig uit. En de entertainment-schermpjes werkte gelukkig wel al. Owen had een soort van 4 op een rij ontdekt met bonussen die hij tig keer gespeeld heeft en uiteindelijk ook best goed in werd. Ik denk dat hij daar in totaal wel bijna 2 uur mee zoet is geweest.
We hadden afgesproken dat ze na het ontbijt nog even zouden gaan slapen, dat duurde bij mijn rij helaas wat langer maar uiteindelijk heeft iedereen nog even zijn ogen kunnen sluiten, waardoor we de vlucht van ruim 8 uur goed door zijn gekomen. Het ontbijt was overigens wel een beetje apart. Scrambled eggs met rösti-rondjes en spinazie, of appelpannenkoeken met warme appelsaus. Maar eigenlijk smaakte alles verrassend goed. De feta-spinazie snack die we later kregen viel een stuk minder in de smaak, maar de bijbehorende chocolade mousse maakte veel goed.
Na een vlucht met aan het einde nog wat lichte turbulentie landde het vliegtuig veilig in Detroit (I love this city, tudududududududu). Owen voelde zich echter niet zo lekker en besloot nog even zijn maag leeg te gooien, maar gelukkig helemaal in zo’n papieren spuugzakje, dus dat ging verrassend goed. Met lege maag ging het al snel een heel stuk beter. Daarna was het nog even in het vliegtuig wachten tot er iemand met een medical emergency van boord gehaald was voor we eruit mochten, en in de tussentijd zat ik maar met het zakje kots. Ook bij het verlaten van het vliegtuig geen vuilniszak te bekennen, erg handig. Pas bij de toiletten bij de douane was een vuilnisbak.
De douane zelf was uiteraard weer een lange rij. Een groep passagiers besloot er langs te lopen omdat ze bang waren dat ze hun overstap niet zouden halen, maar werden gewoon teruggestuurd de rij in. Wat dat betreft fijn dat we zo ruim gepland hadden. We kwamen zonder problemen de douane door, door een man met een tweeling die twee dagen ouder waren dan die van ons. Daarna de koffer ophalen en hem 50 meter verderop weer op een lopende band zetten. Daarna weer de veiligheidscontrole door waarna we in de terminal uitkwamen. Hier moesten we naar een ander deel van de terminal met een treintje. Je verwacht dan een flinke rit, maar dat was eigenlijk niet het geval. Sterker nog, het was eigenlijk prima loopbaar, maar ja, Amerikanen… we stapten uit bij de gate, waarna deel 2 van het wachten begon.
Omdat we nogal veel tijd te doden hadden en de kinderen vooral heel druk waren, ben ik met Emma en Lana nog een keer met de trein geweest, nu tot het andere eindpunt, wat ook niet erg ver was. Daarna wilde Owen dat toch eigenlijk ook wel, dus ook met hem hetzelfde ritje gemaakt, behalve dat we op de terugweg halverwege uit stapten om het laatste stuk terug te lopen, wat met de lopende banden verrassend snel ging. Daarna konden we gelukkig al bijna boarden.
Het tweede deel van de vlucht ging gelukkig een flink stuk sneller, maar die was ook een flink stuk korter uiteraard. Terwijl Emma rustig op haar tablet speelde kon ik zelfs een film kijken! Alleen een beetje jammer dat ze besloot haar tafeltje een duw te geven terwijl er net een beker appelsap op stond. Sorry volgende gebruiker van die zitplaats… de vlucht was wel redelijk turbulent en vooral bij het landen had Lana daar flink last van. Owen deze keer gelukkig veel minder, maar alsnog zat Nick bij twee kinderen met spuugzakjes. Deze keer wel lege spuugzakjes gelukkig.
In Florida
Op het vliegveld aangekomen mochten we alweer met een treintje, maar deze keer naar een andere terminal. Daar hoefden we gelukkig geen douane meer door, want het was een interne vlucht, en eenmaal aangekomen bij de bagageband stond de koffer al te wachten. Na een plaspauze was ook de sunshine flyer bus snel gevonden. Deze zou ons naar het resort brengen. Helaas stond hier niet aangegeven dat we eerst nog moesten inchecken, en de 1e bus zat al vol tegen de tijd dat we dat gedaan hadden. Maar een kwartiertje later ging de volgende bus, en waren we onderweg naar het resort!
Na een korte tussenstop bij het Pop Century hotel kwamen we aan bij het Caribbean Beach Resort. We hadden op het vliegveld al gezien dat we in deel Trinidad zaten. Nadeel hiervan was dat het wat verder weg lag van de Skyliner, maar het voordeel was een refurbished room. Uiteindelijk bleken we ook aan de voorkant van Trinidad te zitten in het eerste blok, dus we zaten heel gunstig met ook nog eens een erg fijne kamer. Maar goed, voor we daar kwamen werden we dus afgezet in het centrum, Port Royal. Hier besloten we toch maar gelijk even onze Magicbands op te halen, we waren er tenslotte nu toch al. Daarna hebben we nog even bij de conciërge gecheckt of de boodschappen er al waren, maar daarvoor was het nog te vroeg.
Met koffers zijn we naar onze kamer gewandeld, waarbij we gelijk de eerste wilde dieren al gespot hebben: konijntjes (ja, kleine konijnen), een eekhoorn en hagedissen. Snel even de bagage afgooien en terug naar het centrum om wat te eten zodat de kinderen daarna naar bed konden. Lekker Amerikaanse chicken tenders met friet voor iedereen. Terwijl de kinderen de laatste frietjes opaten ging Nick vast bij de conciërge de boodschappen ophalen om te laten bezorgen bij onze kamer. Zij waren precies klaar met uitladen toen ik met de kinderen bij de kamer aan kwam. Nick was een beetje verbaasd over wat ik allemaal besteld had, de halve hotelkamer stond vol met tasjes, een stuk of 30. Bij het uitpakken bleek dat ook vooral een kwestie van lui en on-economisch inpakken te zijn geweest, met meerdere tasjes waar maar 1 niet heel groot of zwaar product in zat. Dan gaat het hard… Terwijl Nick de kinderen klaar maakte, richtte ik ons koffie-hoekje in met ontbijtspullen en snacks, waardoor we weer konden lopen in de kamer. Nadat wat andere essentiële dingen uitgepakt waren, zijn ook wij niet veel later gaan slapen, rond 21:30 uur lokale tijd, 3:30 uur Hollandse tijd.