Dag 1: vliegen naar het Empire State Building

Hoewel we een fijne middagvlucht hadden met vertrek om 13:30,begon onze dag al veel vroeger met om 9 uur Owen wegbrengen. Hij gaat eerst een nachtje bij opa en oma logeren, daarna een nachtje bij zijn tante en tot slot nog een paar nachtjes bij opa en oma! Lang leve het vroeg pensioen/ levensloop/vut!

waar Owen soms nog wel zit te piepen als hij daar achter gelaten wordt, was hij nu helemaal blij om opa weer te zien, dus aandacht om nog dag te zeggen was er amper, maar des te beter.

Wij gingen met lege handen weer terug naar huis, waar we een kwartier later door Nicks vader opgehaald werden. Er stond een gigantische rij voor de bagage-afgifte, maar door af en toe wat herverdelen over rijen viel de wachttijd uiteindelijk nog erg mee. Ook de volgens het bord 20 minuten bij check en de douane viel mee en daarna kon de reis gaan beginnen!

Eerst maar op zoek naar het Amsterdamse café, maar die was onvindbaar. Door de werkzaamheden op Schiphol waarschijnlijk verdwenen of verhuisd ofzo. Dan maar naar de Mac voor een ontbijtje. Zo heerlijk om dan al die andere ouders hun kinderen te zien entertainen terwijl wij relax konden zitten. Wat een verschil met vorige keer!

Om 12:30 gingen we naar onze gewijzigde gate, waar mijn naam op het bord stond om me bij de balie te melden. Nadat ze nog wat dingen met m’n paspoort hadden gedaan was dat geregeld en konden we wachten op het boarden, wat nog lang duurde want rond de boardingstijd stond er nog niet eens een vliegtuig. En toen die er eindelijk wel was, bleek het een ouwetje genaamd Old Rauma… En hij moest ook nog eens schoongemaakt worden. Toen we eindelijk konden boarden gaf mijn boardingpas ook nog een fout en mocht ik me weer melden bij de balie. Deze keer vanwege een random drugstest. Al m’n spullen en kleding en handen werden afgenomen met een viltje, die ging de computer in en daarna werd ik goedgekeurd en mochten we alsnog boarden!

Met een klein uur vertraging konden we dan eindelijk de lucht in, en de vertraging werd door een gunstige vliegtijd weer helemaal goed gemaakt.

Aan boord konden we gewoon spelletjes spelen en films kijken zonder onderbreking! En dat op een mooi nieuw scherm. Ik heb een aflevering van De Hokjesman gekeken, de Boskampi’s en Fargo. Nick hield het op oa Batman vs Superman. We hadden een raam- en middenplek, en naast Nick was de gangpadplaats vrij. Hier kwam echter na een half uurtje iemand van de rij achter ons zitten helaas. Maar toen kregen we drinken en bleek Nicks uitklaptafeltje half kapot, en iedereen weet wat hoe onhandig Nick dan kan zijn met dingen om laten vallen. De meneer naast Nick kreeg dus een andere plaats, Nick ging daarheen en tussen ons in hadden we een vrije troepverzamelplaats! Erg fijn!

We landen volgens schema en daarna was het tijd voor de gevreesde Amerikaanse douane. Wachttijden van 2 uur kunnen daar voorkomen. Gelukkig bleek dat ze een groot deel van het proces nu ook geautomatiseerd hadden voor herbezoekers. Ondanks onze nieuwe esta’s waren wij dat ook gewoon dus we konden bij een automaat registreren. Daarna kwamen er twee kaarten uit, een voor Nick en een voor mij met een groot kruis er doorheen. Ik mocht me dus weer in een aparte rij gaan melden. Een erg snelle rij ook weer, en na het inleveren van een nieuwe set vingerafdrukken en foto (vanwege mijn nieuwe paspoort) konden we door naar de bagage. Die kwam ook snel en in recordtijd (voor Amerikaanse begrippen) stonden we buiten.

De airtrain hadden we zo gevonden en konden we direct in. Daarna was het kaartjes kopen om de airtrain uit te kunnen, en de metro in. We wilden een metro-weekpas kopen, maar die hadden ze volgens een man van winkel X, alleen bij winkel X. Wantrouwend als ik ben hebben we dus maar gewoon losse tickets bij de automaat gekocht. De metro was er ook snel, en toen stonden we opeens in de drukte van New York. Dankzij het fijne stratensysteem was ook ons hotel snel gevonden, ondanks dat het enkel een klein bordje had tussen alle bewegende schermen. Inchecken ging snel en de lift bracht ons in sneltreinvaart naar de 46e en hoogsteverdieping. We hebben een prima kamer met een grotendeels geblokkeerd uitzicht, maar kunnen toch nog wat water zien.

omdat de aankomst vroeger was dan gepland, rond 6 uur lokale tijd, dropten we snel de koffer om gelijk op pad te gaan naar het empire state building, alwaar we hopelijk dan net de zonsondergang mee konden pikken. Bij het Empire State is het altijd druk, dus ook nu. Van de ene rij in de andere rij stonden we uiteindelijk in de lift. Hier werd op het dak nog een tof filmpje getoond waarbij het gebouw om ons heen werd gebouwd. Daarna waren we op de 80e verdieping van dit prachtige gebouw. Het uitzicht was erg tof, maar we kwamen voor de 86e, waar je buiten kon kijken. Hier stond echter ook weer een lange rij voor de lift, dus of we dan nog buiten zouden zijn met daglicht was de vraag. Toen werd er opeens omgeroepen dat je ook met de trap kon, dus uiteindelijk zijn we met de trap naar de 86e verdieping gegaan (bij latere anekdotes vertellen we ook alleen dat deel). Hier hebben we in de schemering een rondje gelopen tot we een tweederangs plek met uitzicht op het financial district hadden veroverd, vanaf waar we het langzaam aan donker zagen worden met lichtjes aan. Een erg mooi uitzicht, zeker in de schemering.

Nadat de mensen voor ons vertrokken hebben we nog een paar mooie foto’s kunnen maken, en toen op naar beneden. Ook hier weer een wachtrij, dus wij maar weer met de trap. We wilden nog even naar de tentoonstelling over de bouw van het gebouw kijken. Hier konden we eigenlijk niet komen, maar met wat hulp vonden we een uitgang van het doolhof, over een afzettouw heen. Hier hebben we nog even rondgekeken, daarna weer terug over het touw en in de rij voor naar beneden. Een oudere Chineze vrouw probeerde hier nog voor te sneaken ‘want ze moest haar vlucht halen’ met een heel zielig stemmetje, maar daar trappen we niet in natuurlijk, dan moet je niet last minute naar iets waarvan je weet dat het lang duurt gaan.

Hoewel het stratensysteem van New York erg fijn is als je de weg zoekt, zijn het ook wel heel erg veel kruispunten met stoplichten. Naar ons gevoel 40 stoplichten later (waar ook geen groene golf oid bij zat) kwamen we weer aan bij Times Square, waar ons hotel ook lag. Eindelijk even douchen en dan naar bed, want we waren gesloopt! zelfs zonder Owen.