Vandaag is het groot feest in New York, het is namelijk laborday. Deze dag van de arbeid wordt groots gevierd door veel werknemers een vrije maandag te geven. Voor ons een mooie kans dus om een hopelijk nog redelijk rustig Wallstreet te verkennen. Maar eerst tijd voor nog een boottripje!
Onze rondvaartboot vertrok vanaf de pier, en laat dat nou net het deel zijn waar geen metro-haltes zijn. Op zich geen probleem want de pier is prima aan te lopen. Onderweg hebben we nog een korte stop gemaakt bij de Dunkin Donuts om ontbijt te halen. Een double chocolate met sprinkels donut voor mij, en een gewone donut en donut van de maand voor Nick. Die donut van de maand was overigens eigenlijk helemaal geen donut, maar oke. Daarbij voor Nick een koffie, en voor mij een frozen hot chocolate gewoon omdat het al leuk klonk. Dit bleek een chocomelk met ijs erin te zijn, en hoewel ik maat small besteld had, kreeg ik alsnog een beker met een halve liter erin. Ik wil niet weten hoe groot large of XL hier is.
Onze boot vertrok om 11 uur, maar we moesten onze New York Pass-tickets nog omwisselen voor kaartjes en de tip was sowieso om ruim op tijd aanwezig te zijn. Rond 10:15 hebben we dus de tickets gehaald en vervolgens konden we gelijk boarden waardoor we een perfect plekje konden claimen en daar rustig ontbijten. We deden de Landmark Cruise van circle line, welke ons langs Ellis Island en het Vrijheidsbeeld naar de Brooklyn, Manhattan en Williamsburg brug bracht, terwijl we ondertussen een mooi uitzicht hadden en werden voorzien van commentaar door een gids die er een erg leuke tocht van maakte met humor. Een aanrader, zeker als je zoals ons een erg rustige boot hebt, prima niet te warm weer (twee uur later zou het afzien zijn geweest vanwege de hitte) en een leuke gids.
Na de boottocht zijn we terug richting hotel gelopen, om in Hells kitchen wat te eten. Eerst wilden we naar de shake shack gaan, een bekende New Yorkse restaurantketen met oa hamburgers. Op de heenweg waren we hier langs gelopen en waren ze nog niet open. Nu op de terugweg wel en het was afgeladen, inclusief touwen om de wachtrijen in goede banen te leiden. En de zitplaatsen die ze hadden waren ook vol, dus op die manier eten hadden wij geen zin in. Dan maar een ander restaurant, twee straten verder lag restaurant row met tig restaurantjes die wel kwalitatief de moeite waard waren volgens tripadvisor. Hier vonden we echter vooral buitenlands eten in kelders, dus uiteindelijk zijn we nog een stukje terug gelopen naar een soort sportbar waar we aan de straat konden zitten en waar we heerlijk gegeten hebben terwijl we de planning voor de rest van onze tijd in New York maakten. Ze hebben hier overigens ook een debielenbusje, maar dat noemen ze The Ride. Daarin zitten mensen alsof ze op een soort tribune zitten naar buiten te kijken terwijl er iemand over straat loopt die ze entertaint. Ziet er echt heel kneuzig uit en is maar weer eens het bewijs dat je niet in een bus moet gaan zitten in New York want een voetganger is sneller.
Na de lunch zijn we over 5th avenue, de dure winkelstraat van New York naar Central Park gelopen. We hebben maar 1 winkel bezocht, de kerstwinkel met twee verdiepingen vol kerstballen en andere dingen voor in de boom. Helaas waren ze ook allemaal belachelijk duur, dus geen Mets-honkballer of Big Apple in onze kerstboom.
Bij Central Park aangekomen bleek het heel erg druk te zijn. Niet zo vreemd, want het was een erg zonnige vrije dag voor vrijwel iedereen. We zijn gelijk afgeslagen naar de Gapstow bridge. Dit is de oudste brug in het park, en komt in vele films voor, waaronder een van mijn persoonlijke toppers: Home Alone 2. Ook het hotel waarin Kevin verbleef, het Plaza op de hoek van Central Park, hebben we gezien. Alleen de speelgoedwinkel met grote piano was er zoals eerder gemeld helaas niet meer. Na de brug zijn we naar de mall gegaan. Dit is geen winkelcentrum, maar een grote laan met aan beide kanten bomen en bankjes. Ook heel bekend uit verschillende films en series. Hier hebben we even gezeten en wat gedronken terwijl we luisterden naar straatartiesten. En daarna hebben we zelfs voor het eerst ooit (iig in mijn leven) een straatartiest geld gegeven. Een meisje met een gitaar die erg goed zong.
Daarna over het eveneens erg bekende terras met fontein richting het eveneens bekende boathouse. Hier varen was vandaag mega populair, het leek wel een mierenhoop maar dan op het water, met overal (bijna) botsingen en een flinke wachtrij om een bootje te kunnen huren. Wij houden niet zo van wachten, dus we zijn er mooi omheen gelopen, het wildere deel van Central Park in. Dit deel was al een stuk rustiger en we hebben wat leuke slingerpaadjes gepakt, veel verschillende vogels gezien en een aantal eekhoorntjes. En daarna nog een keer, want het paadje dat we gepakt hadden liep dood. Uiteindelijk hebben we de witte brug waar we overheen wilden gevonden, en vlak daarvoor nog een kodak-momentje meegepakt vlak voor een meer. Een meer waar blijkbaar ook schildpadden in zaten, zo zagen we aan de rand van het water, maar ik durf niet met zekerheid te zeggen of er ook levende schildpadden zitten. De schildpad die we zagen deinde namelijk gewoon mee met het water en een van de schildjes leek te vervellen. Maar goed, het was een schildpad dus die telt gewoon of hij nou dood was of niet.
Via de strawberry fields zijn we naar de zij-uitgang van Central Park gekomen. Hier hebben we nog even de imagine-tegel van John Lennon gezien, en bij de uitgang het hotel waar ze heel lang in bed geprotesteerd hebben. Dat is overigens wel een erg slimme manier van protest, dat zou ik ook wel willen doen! En dan bij voorkeur natuurlijk ook in een heel luxe hotel, met een doel dat je toch nooit gaat halen waardoor je heel lang kan protesteren.
Bij columbus circle, op de hoek van Central Park, bedachten we ons nog net dat we nog geen steen hadden! We wilden een steen van het vrijheidsbeeld-eiland of Central Park. Aangezien we de steen op het vrijheidsbeeld-eiland vergeten waren moesten we dus nog even terug het park in. Aldaar hebben we een niet zo bijzondere steen meegenomen, maar onze stenen-collectie is weer wat uitgebreider!
We zijn rustig terug gewandeld naar het hotel, waar we even gerelaxed hebben en ons daarna omgekleed hebben voor het diner, vandaag gingen we namelijk luxe uit eten. Eindelijk de black cod proeven, waar Nick het al jaren over heeft. De enige vis die hij heel graag eet en waarvoor hij zelfs een bezoekje aan een Japanner met vrijwel alleen maar vis over heeft. We hadden van Mandy en Robert dollars gekregen voor onze verjaardagen om luxe van uit eten te gaan, en dat geld is ook allemaal op gegaan, we hebben er zelfs nog geld bij moeten leggen. Maar we besloten om er dan ook een gezellige avond van te maken met Japans bier en cocktails. We zijn begonnen met een tonijn sashimi, iets van beef en natuurlijk de black cod. De sashimi was lekker, maar gezien de prijs zeker niet bijzonder of het geld waard. De beef was lekker, maar haalde het ook niet bij de (Kobe-)beef uit Kobe. Maar de black cod was daadwerkelijk heerlijk! Geen vissmaak aan te herkennen en met een heerlijk sausje ernaast wat de smaak zelfs nog beter maakte. Aangezien het qua hoeveelheid wel wat beperkt was hebben we nog een tweede ronde besteld met nog een black cod en crispy rice, iets wat de serveerder aanraadde. Deze crispy rice bestond uit vierkante krokante en erg pittige rijstblokjes op prikkers. Daarnaast stond een bakje tonijnmix om er overheen te scheppen. Ook deze crispy rice was heerlijk, alleen was het ook erg plakkerig krokant, dus na afloop konden we onze kiezen leeg schrapen. De uiteindelijke rekening was, inclusief fooi, 230 dollar. Belachelijk duur natuurlijk voor een diner zonder voorgerecht of dessert zelfs, maar het heeft wel heel goed gesmaakt en voor eens in de tig jaar kan dat best hebben we besloten! Zeker als het eigenlijk een kadootje is!
Op de terugweg van het hotel hebben we bij het Nick onbekende, maar alle andere mensen wel bekende LOVE-beeld nog een foto van ons laten maken, om via Rockefeller Center terug te lopen. Dit lag toch op de route, en langzaam begint het einde van onze trip in zicht te komen en zijn er eigenlijk nog teveel dingen die we nog willen doen, waaronder wat winkelen. Of oké, wat ik wil doen. Helaas waren de winkels bij Rockefeller Center al dicht, die hanteren blijkbaar wel normale sluitingstijden in tegenstelling tot de Times Square-regio. Daar in de buurt hebben we wel alvast onze souvenir-magneetjes gevonden en hebben we in een sportwinkel nog even gekeken naar een Mets-shirtje voor Owen, maar ze hadden alleen kindermaatjes met kleine foutjes helaas. Terug naar het hotel dus maar, waar Nick heel toevallig nog wat worstelen kon kijken.
