Voor vandaag stond er een dagje natuur op het programma, om precies te zijn Miyajima. Eerst met de tram naar treinstation Hiroshima Nishi, daarna overstappen en met de trein verder naar station Miyajima. Natuurlijk zijn we dan nog niet bij Miyajima, want zoals het -jima al verklapt, is Miyajima een eiland, en dus moesten we vanaf de trein een stukje lopen om met de ferry naar de overkant te gaan. Maar voordat het zover was eerst nog even een broodje kopen in de bakkerij bij het station. De bakkerij bleek echter geen broodjesbakkerij te zijn, maar een koekjes, cake en taart bakkerij. Opvallend veel koek en cake die je hier overigens veel ziet, en relatief gezien ook erg duur. Voor een plakje gele cake betaal je ruim 200 yen, en dan heb je gewoon een simpele cake (tenminste, zo lijkt het) van een normaal formaat. Maar goed, we waren hier nu toch, dus we hebben als ontbijt cake en taart gekocht. Nick een plak gele cake, en ik een stuk taart met een aardbei erop. Beide werden mooi ingepakt, en de dames achter de balie vonden ons zo leuk dat ze er heel enthousiast ook nog twee gratis koekjes bij deden, en bij vertrek werden we uitgezwaaid, erg leuk! En zowel de cake als taart waren ook nog eens heerlijk! De koekjes moeten nog opgegeten worden.
De Torii
De ferry van het station naar het eiland duurt ongeveer tien minuten. Hij vaart een heel klein beetje om, zodat je goed zicht het op de Torii van de Itsukushima Shrine. Een Torii is een soort toegangspoort voor goden met twee staande balken en een liggende eroverheen. De Torii van Miyajima is speciaal omdat hij heel oud is, en in zee staat. Daarnaast is hij ook nog eens van een enorm formaat. Overigens staat de Torii niet altijd in zee, als het eb is staat de poort ook net aan droog, wat hem nog specialer maakt. Naast de Torii, het meeste gefotografeerde punt van Japan, staat het eiland ook bekend om de vele herten. Dit bleek direct toen we uitstapten al, op het gras naast het pleintje lagen verschillende herten, gewoon een beetje te liggen. We zochten een mooie uit om mee op de foto te gaan, maar het beest keek niet op of om. Je kon ze zelfs zonder problemen aaien, zo tam waren ze. Ze kwamen vaak zelfs op mensen af als ze vermoedde dat er iets van eten was. Na de bedelende vissen dus nu ook bedelende herten… het moet niet veel gekker gaan worden.
Nick maakt vrienden
Miyajima is de toeristische attractie in de regio, en dat was te merken ook aan de vele toeristen die er liepen. Het meerendeel was Japans, maar ook veel westerse mensen. In Hiroshima zag je deze sowieso al iets vaker, zeker rond het toeristische peace park. Langs het water liep een redelijk druk wandelpad. Na een korte stop bij de Torii in de buurt mochten we een trap beklimmen om bij de pagode te komen. Deze pagode van vijf verdiepingen stond op een bergje en was mooi om te zien, maar er stond een tempel voor in de weg, en de pagode zelf mocht je niet in, dus we waren snel uitgekeken. Terug naar beneden dus maar weer, en een bezoekje brengen aan de Itsukushima Shrine. Dit is een soort tempel, grotendeels op flonders boven het water gebouwd. De bekende Torii hoort hierbij. Omdat hij zo half op het water gebouwd was, was het een mooie tempel om doorheen te lopen, maar hij was wel erg druk en eigenlijk ook niet zo mooi aangekleed qua beelden ofzo. Wel leuk was dat er een bruiloft gehouden werd, en de foto’s werden in de tempel gemaakt door de fotograaf. Wel mooi om te zien, echt van die traditionele kleding voor de vrouw, inclusief stokjes in het haar (en de man gewoon in pak). Recht voor de Torii stond een hele rij om foto’s te maken, dus dat hebben we maar overgeslagen. Dan maar geen foto’s van recht ervoor.
De pagode
Voor de tempel en de pagode
Na nog wat rondwandelen was het tijd voor wat natuur. Via een park, met uiteraard herten, liepen we naar de kabelbaan. In het park aten we nog even een krentenbol, waarbij de herten gelijk aan kwamen redden. Hier waren ook wat jongere hertjes bij. De plaatselijke bevolking heeft volgens mij niet zoveel met de dieren, vanuit een klein eettentje scheurde een motor door het park keihard weg, waarbij hij een hertje verkeerd inschatte, en er zo met flinke vaart tegenaan reed, om daarna gewoon door te rijden en niet eens om te kijken. Het hertje zelf sprong weg, maar mankeerde uiteindelijk gelukkig niks.
De weg door het park begon rustig, maar werd steeds drukker met mensen die ergens anders vandaan kwamen, op een gegeven moment zaten we vast tussen een groep Japanse bejaarden, maar met wat asociaal buitenlander gedrag konden we ze uiteindelijk voorbij gaan. Bij het kabelbaan station was het druk voor de kaartverkoop, maar uiteindelijk hadden we tickets. Het was echter ook bloedheet, dus konden we nog even gebruik maken van de vendingmachines die er stonden, deze keer degene met ijsjes. ik ging voor een blauw wit waterijsje dacht ik, maar het bleek wel iets van roomijs te zijn, maar dan met waterijs smaak ofzo. Toen het ijsje bijna op was, kwam er een schoolklas binnen, dus zijn we snel in de rij voor de kabelbaan zelf gaan staan. Luxe schooslreisjes hebben ze in Australie, dit was de derde groep westerse scholieren al die we zagen. Zij gingen echter ook nog voor de vendingmachines, dus we waren ruim voor hen aan de beurt. Gelukkig stond er na ons niemand meer in de rij, dus we hadden een lift voor ons tweeen. Ik weet ook niet hoe de 8 personen, die volgens het bordje hierin pastte, er tegelijk in zouden kunnen. Ja, stapelend misschien. Voor de kenners: formaat eitjeslift + een klein beetje.
Het uitzicht vanaf het uitzichtpunt
Van deze kleine lift, stapten we halverwege over op een grotere lift met meer mensen. Hiermee kwamen we uiteindelijk bij het einde van de kabelbaan, maar verwar dit niet met de top van de berg, die lag 100 meter hoger en 1 km lopen verderop. Eerst maar naar het uitzichtpunt geklommen, alwaar je mooi zicht had op de baai en de kleine eilandjes voor de kust. Daarna tijd om in de hitte aan de beklimming te gaan beginnen. Eerst 7 minuten omlaag, daarna 10 omhoog en dan zouden we bij de basistempel zijn. Knalrood en kletsnat van het zweet kwamen we hier aan, om na een minuut of vijf bij komen even rond te kijken. Een tempel ingaan was echter geen goed plan, de lucht daar was door alle wierookstokjes niet te harden, dus al redelijk snel zijn we doorgelopen. Om bij de top te komen moesten we namelijk nog 10 minuten omhoog lopen. De Japanse bejaardengroep haakte hier overigens af, al verbaasde me het al enorm dat ze uberhaupt tot de tempels gekomen waren.
Beeldjes bij de tempel
De laatste tien minuten omhoog was vooral trap, en af en toe langs wat stenenformaties. We waren in iedergeval erg blij toen we boven waren, al was de teleurstelling ook groot toen bleek dat ze daar geen vendingmachines of drinkwater hadden. We hadden een enkele reis gekocht bij de kabelbaan om naar beneden te lopen, maar 1 flesje water hiervoor was wel erg weinig, maar helaas niets aan te doen. Nadat we wat energie terughadden begonnen we aan de afdaling. Eerst 10 minuten tot het tempelcomplex, daarna met een wandelpad 2,5 km tot een tempel in het dorp beneden. De route die we hadden gekozen was volgens de beschrijving “langer dan de andere routes, maar minder stijl”.
Het begon met een stuk trap, daarna nog meer trap en nog meer trap. Uiteindelijk bleek dat de hele route trap was, dat stond er niet bij! En ook nog eens een af en toe best steile trap, dus ik wil eigenlijk niet weten hoe die andere twee routes eruit zagen. Met het idee dat we er bijna waren kwamen we bij een bordje aan, nog 600 meter… vanaf dat moment ben ik traptreden gaan tellen. De trap werd toen wel iets vlakker, met een extra stap per trede, maar uiteindelijk kwam ik alsnog uit op 490 treden voor dat stukje. We hebben een uur lang trapgelopen en samen met het stuk dat we ervoor al gelopen hadden waarschijnlijk zo’n 3000 treden afgedaald. Dat terwijl ons water halverwege al op was, dus je kan je voorstellen hoe uitgeput en dorstig we beneden kwamen. En dan was het tempelcomplex ook nog eens gesloten! (Niet dat we daar heen wilden overigens, maar toen we er langs liepen zag het er wel leuk uit). En natuurlijk nu opeens geen vendingmachine te bekennen. Waar zijn die apparaten als je ze nodig hebt? Uiteindelijk waren we het halve dorp alweer doorgelopen voordat we een automaat zagen. Ondanks de trappen was de route zelf wel mooi met soms mooi uitzicht, heerlijke rust en nog twee wildere hertjes ondeweg.
De laatste treden
Moe van het lopen zijn we bij de kade bij de Torii gaan zitten. Om 18:30 zou het eb worden, dus we hebben er bijna een uur zitten kijken. Eerst naar de schitterende ondergaande zon, daarna naar de mensen die al het ‘wad’ op durfde te gaan. Vlak voordat het echt eb was waren we wel klaar met zitten wachten en zijn we er ook opgegaan, hebben de torii aangeraakt en wat dichtbij foto’s gemaakt, om daarna richting de ferry te lopen. Het behoeft geen uitleg dat ons looptempo toen niet zo hoog meer lag. We hebben nog een hert gered van het eten van een plastic tasje, en nog even gekeken hoe ze zich gewoon tussen de mensen mengden en over de weg of op het strandje liepen. Een liep er zelfs bijna het ferrygebouw binnen, achter een man aan die een broodje at, maar uiteindelijk durfde hij het toch niet aan. De andere vier herten die eerder ook als een slinger achter de man aanliepen waren al eerder afgehaakt.
Torii bij de zonsondergang
Samen bij de bijna droge Torii
De boot vertrok al snel en we hadden gelukkig buitenplaatsen. Met de trein en tram zijn we vervolgens terug gegaan naar het centrum van hiroshima om daar makkelijk te eten bij een cafe/bar iets. Daarna terug naar het hotel waar we moe op bed zijn geploft.
One Response to Dag 6 Miyajima