Vandaag was een superdrukke dag, die bestond met vroeg opstaan. Om 10 uur zou namelijk onze rondleiding in de Mazda-fabriek beginnen. We moesten daar een kwartier voor tijd aanwezig zijn, en er eest nog met tram en trein naar toe. Gelukkig was het maar twee haltes met de trein, die ook nog eens erg vaak rijdt, dus na vijf minuten lopen vanaf het station kwamen we precies op tijd aan bij de receptie. Samen met zo’n 28 andere mensen hadden we de Engelstalige tour. Na een kopje koffie voor Nick mochten we de bus in. Het Mazda-terrein is namelijk enorm. Denk groot, doe er nog een stuk bij en je komt in de buurt. Het terrein is zo groot dat het bedrijf een eigen busnetwerk heeft voor de personeelsleden met ruim 30 haltes. Ook heeft het bedrijf, als enige in Japan, een eigen viaduct over de rivier en snelwegen heen. En daarnaast natuurlijk ook nog een eigen haven, waar de enorme schepen volgeladen kunnen worden met duizenden auto’s. In deze gigantische fabriek worden dagelijks 1800 auto’s op bestelling geproduceerd. Het maken van 1 auto duurt ongeveer 16 uur, maar dat is natuurlijk een continu proces.
Oude Mazda
We begonnen de tour met een informatiefilmpje over het bedrijf en de geschiedenis ervan, gevolgd door een tour door het museum heen. Deze tour ging eigenlijk net wat te snel langs de verschillende oude auto’s en zelfs de driewielers waar het ooit mee begonnen was. Er was nauwelijks tijd om de informatiebordjes die er hingen te lezen, dus wat die speciale cilindermotor of iets dergelijks was weet ik nu nog niet, alleen dat ze er super trots op zijn. Ook langs de uitleg van het bouwproces gingen we redelijk snel, tot we uiteindelijk de fabriek in mochten. Helaas niet gelijkvloers, of met een leuk treintje zoals bij de Ford-fabriek, maar over een balustrade waarmee je op een deel van het proces neerkeek. Helaas kon je dus ook maar een zeer beperkt deel zien, enkel hoe de matten in de auto gingen, de motorkap uiteindelijk gesloten werd en hoe de voorruit erin werd gezet. Erg jammer dan we niet het stansen van het metaal voor de deuren hebben kunnen zien, of hoe alles op maat gemaakt op tijd wordt afgeleverd. Ik ben met mn studie bij Ford geweest, en dat was veel uitgebreider en de leukste studietrip die ik ooit gehad heb. Met name de hoge mate van automatisme en hoe makkelijk alles leek heeft toen indruk gemaakt, maar dat mistte ik hier een beetje. Het was vooral kijken, wat ook wel interessant was, maar de toelichting ontbrak. Voor Nick was het echter de eerste autofabriek ooit, en hij vond het erg tof.
Van staal naar autodeur
Na het bezoekje aan de fabriek zelf bracht de bus ons terug naar het ontvangstgebouw, en gingen we met de trein terug naar Hiroshima. Dit was onze laatste volle dag daar, en er stonden nog een aantal dingen op ons lijstje. Met de gratis toeristenbus (mits je een treinpas hebt) gingen we naar het kasteel van Hiroshima. We hadden nog geen enkel Japans kasteel gezien, dus ondanks dat hij niet zo interessant zou zijn en het eigenlijk ook een replica is (het origineel is door de atoombom verwoest) zijn we toch gegaan. Na een wandeling door het ommuurde gebied waarbij helaas de trappen van gisteren goed merkbaar waren, kwamen we bij de hoek waar het kasteel stond. Dit was een soort grote pagode met binnenin een tentoonstelling over de oude geschiedenis van de stad in de tijd van de samoerai, gevolgd door samoerai zwaarden en helmen. Omdat het gebouw per laag steeds smaller wordt, werden ook de verdiepingen steeds kleiner. Met name de eerste verdieping met alle geschiedenis was erg interessant en leuk gedaan. In een fotohoek kon je je nog verkleden als traditioneel Japanse of samoerai, dus dat heb ik uiteraard gedaan. Nick kon ik helaas niet overtuigen om mee te doen, zijn gemis. De zwaarden en helmen op andere verdiepingen waren ook erg tof om te zien, en uiteindelijk konden we op de bovenste verdieping ook nog naar buiten om een rondje over het balkon te lopen. Niet dat dat echt de moeite waard was overigens, want overal om het kasteel heen staan hoge flats, dus je ziet bijna niets. Maar goed, de andere verdiepingen maakte dat ruimschoots goed, dus we waren erg blij dat we er geweest waren!
Het kasteel van Hiroshima
Als volgende stond een bezoekje aan het Hiroshima peace memorial museum nog op het programma. Voordat we hier heen zouden gaan wilden we echter nog twee dingen doen, namelijk lunchen en tickets voor vanavond kopen. Voor vanavond stond namelijk een bezoekje aan de Hiroshima Carp, de plaatselijke honkbalclub, op het programma. Tickets konden we kopen bij een van de vele 7/11-winkels, dus toen we er een spotte zijn we er naar binnen gestapt. De automaat hadden we al gespot, maar hoe we daar tickets uit konden krijgen was ons een raadsel, door op de knop engels te drukken, konden we er alleen nog maar mee kopieeren. Gelukkig was er al snel een jongeman van de winkel gevonden die ons wilde helpen. Dit was alleen makkelijker gezegd dan gedaan, want wij spreken uiteraard geen Japans, en de jongeman praktisch geen Engels en er waren nog een aantal lastige vragen te beantwoorden. Welke categorie plaatsen wilden we bijvoorbeeld, en wilden we twee plaatsen naast elkaar (niet meer beschikbaar in de eerste categorie die we aanklikten) of twee losse plaatsen, of zoals het plaatje opperde, met zn tweeen op 1 plaats zitten… En dan moesten de tickets ook nog eens op naam gezet worden, met een toetsenbord dat alleen uit Japanse tekens bestond… Met wat gebaren en een paspoort kregen we uiteindelijk een geprint A4 vel uit het apparaat. Deze nam de man mee naar de kassa, waar hij het scande en er uiteindelijk na betaling twee tickets voor de Carp uit kwamen rollen. Dat was dus in ieder geval goed gegaan, en de datum klopte ook. Alleen waar we zouden zitten was nog even afwachten. Qua prijs hadden we in iedergeval de medium-tickets, dus zo slecht zou het dan niet kunnen zijn hoopten we.
Een Japanse in het kasteel
Met de kaartjes op zak gingen we op zoek naar een lunchtentje. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan, want Nick wil dat ze vlees hebben, dat ze een engelstalig menu hebben en hij wil niet via een automaat bestellen. Als je dan ook nog eens rond 2 uur op zoek bent naar een dergelijk lunchtentje moet je geluk hebben, want veel zaken zijn dan net dicht of helemaal niet open. Uiteindelijk zijn we bij een koffietent vlak naast het hotel beland, alwaar Nick een hamburger heeft gegeten, en ik een broodje tonijn. Omdat we toch zo dicht bij het hotel waren hebben we daar een korte stop gehouden om de cameratas vast af te gooien, en met enkel de rugzak en de kleine camera richting het museum en daarna natuurlijk het honkbal te vertrekken.
Het Hiroshima Peace Memorial museum ligt op nog geen vijf minuten lopen van ons hotel, aan het begin van het peace park. Het park was afgeladen met mensen, en er stonden een stuk of twintig touringcars voor het museum en park. En dat terwijl wij het eergisteren eigenlijk al druk vonden… Tegen betaling van een belachelijke 50 yen per persoon (zo’n 40 eurocent) mochten we het museum in. Een deel hiervan werd verbouwd, en het deel wat geopend was, was bijna net zo druk als buiten. Het was gewoon file lopen in een museum, dat heb ik echt nog nooit meegemaakt. Maar goed, we wilden het wel nog graag even zien en morgen vertrekken we weer, dus even doorbijten dan maar. Het museum was uiteindelijk ook wel de moeite waard. Er was wat overlap met het museum in Nagasaki, maar dit museum was echt enkel op Hiroshima gericht, terwijl dat van Nagasaki wat breder was. Wel werd de verwoesting hier iets meer duidelijk en het ging iets minder van de hak op de tak, zoals het bij Nagaski soms leek. Beide musea waren echter wel relatief klein, dus ondanks de drukte stonden we na een ruim half uur weer buiten, klaar om richting het stadion te gaan!
In het Zoom Zoom stadion
De Hiroshima Carp spelen in het Mazda Zoom Zoom stadion, dat ergens bij het station zou moeten liggen. Met de bus gingen we naar het station, en daar zat iemand in met een Carp pet en tas. We hebben deze man stiekem achtervolgd, tot we hem voor het station helaas kwijt raakten. Hier waren echter tientallen andere Carp-fans te zien, te herkennen aan de rode shirts, rode petten, rode handdoeken, rode tasjes en wat dan ook. Dat stadion zouden we dus wel gaan vinden, dus tijd om even wat te eten te scoren. Op tripadvisor werd namelijk aangeraden om zelf eten mee te nemen naar het stadion, want dat zou daar beperkt verkrijgbaar zijn. Bij een bakkerij hebben we dus broodjes gescoord (geen hele rare deze keer, daar trap ik niet twee keer in), en bij een vendingmachine nog twee cola. Daarna was het de mensenmassa volgen. We hebben duizenden mensen gezien, maar slechts twee andere toeristen. Bij het stadion aangekomen hebben we aan een bewaker gevraagd waar we heen moesten, en dat was gewoon de hoofdingang. Hier stond nog een kraampje waar je gratis papieren bekers kon krijgen, want flesjes mochten blijkbaar niet mee naar binnen. Dan maar twee bekers cola! Dergelijke klantviendelijkheid kunnen ze in Nederland nog van leren bij evenementen.
Na een snelle tasseninspectie liepen we eigenlijk direct op het juiste vak af, en de plaatsen waren zo gevonden, lekker makkelijk aan het gangpad. Er waren sowieso veel paden, ik gok zo’n tien stoelen tussen elk pad. Overigens hebben we geen enkele keer op hoeven te staan voor anderen, want als buitenlanders vinden ze ons toch maar eng. Zo eng zelfs dat ze liever vier anderen op laten staan en omlopen, en de mensen die naast Nick zaten hebben we zelfs niet meer gezien na de tweede inning.
We hadden erg mooie plaatsen, iets voor het tweede honk en redelijk laag, dus met perfect overzicht op het veld. De Carp moesten tegen de Yakult Swallows, die hun eigen vak hadden op de tribune schuin boven ons. We waren er een kwartier voor de wedstrijd begon, maar de sfeer zat er al goed in bij de fanatieke supporters. Elk team heeft zijn eigen drumband die yells en liedjes inzet. Opvallend was wel dat alle liedjes pro eigen team waren, en niets negatiefs over de tegenpartij (voor zover het te volgen was). Als de Swallows een goede actie maakten, maakte hun band muziek en vice versa. Het leuke van de Swallows was echter dat die fans allemaal parapluutjes mee hadden. Als er gescoord werd, of tijdens een bepaald liedje gingen al die parapluutjes open en gingen ze er een beetje mee dansen, super grappig om te zien. Het waren ook allemaal verschillende parapluutjes in tig kleuren, en sommigen zelfs dubbeldekkers. Ook in de andere vakken gingen dan soms parapluutjes op, van fans die ergens anders zaten tussen de Carp fans, allemaal geen probleem.
Vlak voor de wedstrijd kwam er nog een Carp-liedje gezongen door, denken wij, bekende inwoners van Hiroshima en kwam natuurlijk de line-up langs, waarna er nog wat ingezoomd werd op mensen uit het publiek, die door een raar dansje te doen blijkbaar iets konden winnen. Daarna begon de wedstrijd, waarbij de Carp gelijk al op een 0-2 achterstand kwamen. De wedstrijd ging erg gelijk op en was leuk om te kijken, ook al waren we na twee uur spelen pas op de helft van de wedstrijd. In de zesde inning gingen we nog wat eten scoren, want ondanks wat ik gelezen had, waren er meer dan genoeg eettentjes in het stadion, varieerend van hotdogs en popcorn, tot ramen (noodlesoep) en yakitori (kipsate). Ik heb uiteindelijk in het stadion met stokjes een kom ramen weg zitten werken, terwijl Nick een hotdog at. Ook allemaal voor normale prijzen overigens, zonder evenemententoeslag ofzo die ze in Nederland altijd toepassen. Dat geldt overigens ook voor op het station of op andere A-locaties dingen kopen, dat zijn precies dezelfde prijzen. Een coca cola uit de vendingmachine kost overal 160, ongeacht de locatie, sterker nog, ik heb het ook regelmatig juist goedkoper gezien op de kiosk in het station.
Toen we terug kwamen van eten halen, had al het publiek opeens rode ballonnen vast. Blijkbaar hadden we het uitdelen daarvan gemist. Terwijl het bekende Carp-liedje tijdens de inningwissel weer klonk werden opeens al die balonnen (zonder knoop blijkbaar) losgelaten en vlogen door de lucht (zie facebook of na vakantie hier voor filmpje), erg leuk. En daarna natuurlijk overal mannetjes het veld op rennen, om gelijk alle balonnen van het veld te rapen voor de wedstrijd weer verder ging. Uiteindelijk wonnen de Carp en hoefde de laatste helft van de negende inning ook niet meer gespeeld te worden. Met de massa liepen we terug naar het station, alwaar we de tram terug pakten. Het was een zeer geslaagde avond, en een aanrader voor iedereen die ooit in Japan is, heel apart om mee te maken. Uitgeput van deze intensieve dag met nog spierpijn van gisteren zijn we snel gaan slapen.