De donderdag begon iets later, maar nog steeds te vroeg. Na een overleg met Roy voor het slapen gaan besloten om vandaag toch te proberen bij Nintendo binnen te komen, en na een ontbijt dat weer bestond uit twee glazen jus d’orange, een banaan en een krentenbroodje gingen we dan ook op weg naar de beurs.
We waren er een klein kwartier voor opening en het was al redelijk druk. Stefan en Martijn gingen richting de andere hal, Tim en Ron gingen naar boven richting Sony en ik liep nog even een rondje om te kijken of er niet ergens een geheime deur naar de hal was die al open was. Helaas heb ik die niet gevonden, maar op zn Hollands heb ik me wel bijna voorin de wachtrij weten te wurmen en was ik dus als een van de eersten binnen. Direct doorgelopen naar Nintendo uiteraard, maar ondanks mijn snelle pas stond er toen alweer een mega rij van minimaal twee uur en die werd met de seconde langer. Aangezien ik om elf uur alweer een afspraak had en een hekel aan wachten heb, besloot ik om het toch maar bij de persdesk van Nintendo te gaan proberen, en daar zat gelukkig hetzelfde mannetje dat gisteren voor het Nintendo-feestje de namenlijst bestudeerde en mij blijkbaar herkende. Het was nu nogal druk, maar als ik over een uurtje terug zou komen dan zou ik met de Wii U kunnen spelen.
Om de tijd te doden ben ik een rondje over de beurs gaan lopen. Eerst richting Bethesda want die hebben ook een aantal grote titels waar ik nog niets van gezien had, maar ik kon van hen geen publieke booth vinden, 
enkel een groot afgezet deel met balies ervoor. Jammer maar helaas. Tijd om dan maar alvast richting mn interview te lopen om daar nog het een en ander voor te bereiden. Bij Activision aangekomen bleken ze daar helemaal niets te weten van een interview of uberhaupt van de ontwikkelaar Avalanche. Ook op de andere locatie van Activision keken ze me vragend aan. Na een smsje richting Ron bleek dat ik bij SEGA moest zijn, dus na dinsdag en woensdag heb ik ook op donderdag nog een bezoekje aan hen mogen brengen. Het interview zelf stelde niet zoveel voor. De mannen hadden er duidelijk al een aantal interviews op zitten en waren er een beetje klaar mee, zo leek het. Samen met een andere Europese journalist konden we beide mannen ondervragen, waarbij hij gelukkig redelijk veel technische vragen had, en ik meer de oppervlakkige maar daardoor leukere vragen. Een mooie mix dus samen. Toen we al een minuut of tien bezig waren kwam er nog iemand anders bij die blijkbaar al een tijdje voor de deur zat en ook bij onze groep hoorde Hij sloot alsnog bij ons aan, maar na één vraag van hem en nog een vraag van mij en de andere journalist was het interview al afgelopen. Ik ben dus 
heel benieuwd wat hij daarvan kan maken :’)
Gelukkig waren we eerder dan gepland klaar met het interview, dus terug naar Nintendo. Langs de wachtrij, die op dat moment net gesloten werd, ben ik naar de balie gelopen. Hier was de man van deze ochtend niet te vinden maar na een zielig verhaaltje bij een van de dames achter de balie werd ik alsnog naar de VIP ruimte boven geleid waar ik direct aan de slag kon met de Wii U. Ik startte met een techdemo waarin een vogeltje over een Japanse tuin vloog, gevolgd door vier spelletjes Chase Mii waarbij ik me ook zelf met de Mario-pet mocht gaan verstoppen wat nog flink spannend is Vooral omdat ik een halve minuut in het midden wilde zitten en de tijd gelukkig nét om was voor ik getikt kon worden. Vermakelijk, maar niet meer dan een simpele mini-game die je enkele keren speelt. Super Mario Bros Wii U had meerdere speelbare levels, maar de gameplay was precies hetzelfde als in de DS en Wii-versies. Enige verschil was dat je nu ook het speelscherm op de Wii U-controller kon zien, waardoor de TV overbodig was. Vervolgens door naar de Zelda-demo waarin je kon zien hoe mooi de Wii U alles kon maken en dat je van camera standpunt en licht/donker kon wisselen door op het Wii U-scherm te drukken. Niet zo spannend dus.
Vreemd genoeg was Measure het leukste spel. Hier kreeg je een simpele opdracht zoal een 
zigzaggende lijn van 32 cm tekenen wat je om de beurt moest doen. Afhankelijk van hoe goed je het deed kreeg je een bepaalde score en wie na een aantal rondes de beste score had won. Uiteraard heb ik gewonnen Battle Mii heb ik helaas verloren. Hierbij waren er twee mii’s die het op moesten nemen tegen één ruimteschip. Als mii werkte het spel best prima met gewoon een Wii-controller en nunchuck, maar de Wii U-besturing van het ruimteschip werkte niet lekker. Je moest het Wii U-scherm gebruiken als kijk-vizier wat gewoon niet fijn werkt, zeker als je vast zit aan een kabel. Desondanks ben ik netjes tweede geworden! Tot slot was ook nog Shield Pose te spelen waarbij je ritmisch op muziek je Wii U als schild moest gebruiken om pijlen op te vangen. Vanwege drukte en tijdsgebrek heb ik deze game niet gespeeld want ik had ruim een kwartier geleden al bij EA moeten zijn.
Bij EA vond ik de rest van de groep terug. Ik kreeg een VIP-pas die eigenlijk redelijk waardeloos was, want ook met die pas moest je nog in de rij staan of een afspraak maken. Maar Stefan had een afspraak voor SSX gemaakt, dus toen hij naar binnen mocht ben ik gewoon meegelopen! Game ziet er erg tof uit en bevat de ouderwetse én de SKATE-besturing dus gaat gewoon een toffe game worden! Daarna uit plichtsbesef door naar het mij onbekende Kingdom of Alamur: Reckoning dat helaas een RPG bleek te zijn maar wel erg mooie, doch erg oncomfortabele, bankjes had. Aangezien ik nog een klein kwartiertje te doden had heb ik nog Need for Speed: The Run gespeeld, waarbij ik de ren-actie toch een beetje teleurstellend vond. Ik heb de demo twee keer gespeeld, en beide keren ging het precies hetzelfde. De quick-time events leiden af van de echte gameplay: het racen. De drang naar innovatie heeft hier niet goed uitgepakt.
Mijn laatste afspraak van de beurs was bij Activision. Hoewel de stand van Activision niet boeiend was voor de gewone bezoeker, hadden ze het achter de schermen uitermate goed geregeld! Als enige uitgever hadden ze drinken én eten staan dus nadat ik met Spyro Skylanders aan de slag was gegaan, heb ik heerlijk een stuk pizza en een blikje cola genuttigd. Tja, het blijft toch Amerika Spyro Skylanders is overigens een middelmatige platformer, maar dat is dan ook niet waar de game het van moet hebben. De game moet het namelijk hebben van de plastic poppetjes van het spel die los verkocht worden. Zet zo’n poppetje op de met de game meegeleverde ontvanger en je wezen wordt je speelfiguur in de game. Erg tof gedaan en het werkt ook verrassend goed. Ik betwijfel alleen of de Nederlandse markt hier warm voor loopt… Ik hoop dat Activision genoeg reclamebudget heeft om Disney XD en Nickelodeon helemaal onder te spammen, dan heeft het een kans. Mijn neefje gaat deze game in ieder geval helemaal geweldig vinden!
Na mijn laatste afspraak ben ik nog even teruggekeerd naar EA voor The Sims: Pets. Hier kreeg ik een korte demo over de voice control in de game en de vele mogelijkheden die de game biedt. Qua goodies was het hier ook het beste! Een hondenhalsband (ze hadden helaas geen kattenmodel…) en een nog best tof T-shirt! Ik had nog een dik uur te doden dus vertrok ik richting Microsoft om nog wat Kinect-games te spelen. Helaas hadden de dames bij Microsoft er geen zin meer in en was er absoluut niets meer te regelen daar, dus helaas geen previews voor Microsoft. In plaats daarvan ben ik naar SEGA gegaan om de nieuwe game van Avalanche, Renegade Ops, te spelen. Hierin bestuur je een autootje in een jungle en moet je samen met drie medespelers vijandige autootjes kapot schieten, mensen in veiligheid brengen a la Crazy Taxi en objecten verdedigen. Het spel was nog aardig buggy, mijn te redden mannetjes waren onzichtbaar bijvoorbeeld, maar er zit een aardig tempo in de game en het is ook nog leuk om te doen. Overigens was het mannetje van Avalanche een stuk enthousiaster tegenover me toen ik de game speelde dan in het interview. Hij herkende me en kwam direct naast me staan en allerlei dingen vertellen Hij heeft het dus blijkbaar alleen niet zo op interviews.
Als laatste stonden toch nog twee Kinect-games op het lijstje. Bovenaan stond Rise of Nightmares, maar daar was helaas maar één demopod van die continu bezet was met een wachtrij erbij. Ik heb wel een tijdje staan kijken en het zag er best leuk uit. Toen maar op zoek naar Disneyland Kinect waarvoor ik eerst naar de verkeerde hal liep en dus weer helemaal terug mocht. Qua overzichtelijkheid vind ik Keulen toch een stuk fijner. Bij Disneyland Kinect heb ik eerst de 360 vast laten lopen, en daarna kon ik door het park heen wandelen. De basis gameplay is eigenlijk nogal suf. Je kan zwaaien naar een Disneyfiguur waarna je er naartoe loopt en vervolgens kun je een handje geven en omhelsen. En je kunt ermee op de foto, maar in plaats van dat ze dan jou op het beeld projecteren naast het figuur, gaat enkel jouw personage met het figuur op de foto. Kortom sufheid ten top. De attracties zijn gelukkig beter. In Pirates of the Carribean had je een vlotvaargame vergelijkbaar met die uit Kinect Adventures en in de Peter Pan-attractie moest je al rondvliegend over een parcours munten verzamelen. Echt spannend of leuk was het niet, en met twee spelers was de speelruimte ook nog eens veel te klein als je je armen moet spreiden. Na afloop van het spel ging direct de console uit en werden we verzocht om weg te gaan, het was tenslotte precies vijf uur dus tijd om te sluiten.
Buiten ontmoette ik Ron terwijl hij wachtte op Tim. Voor de ingang lag een grote augmented reality-mat met allemaal Nintendo-nerds ervoor die met hun 3DS naar de mat keken. Ik denk dat er zeker vijftig nerds omheen stonden :’) Stefan en Martijn waren al op de terugweg, en samen met Ron en Tim ben ik terug naar het hotel gelopen. Die avond hadden we pas om tien uur een feestje, dus we hadden iets meer tijd tussendoor. Aangezien we toch een zwembad bij het hotel hadden hier nog even ingesprongen samen met Ron, en na wat moeite stonden ook Stefan en Martijn in hun zwembroek naast het zwembad. Stefan was een koukleum die het water niet in durfde te springen, en toen hij er eindelijk in was, zat Martijn alweer in de zon te drogen.
Nadat iedereen gedoucht en weer aangekleed was gingen we terug richting het centrum om daar te eten bij iets dat op een echt restaurant leek. Het bleek een redelijk sjieke tent te zijn recht tegenover het Nokia Theatre. De chefkok daar had zelfs kookboeken uitgebracht! Maar goed, de pizza was niet heel speciaal, misschien alleen vanwege het kruidenblaadje dat er bovenop lag. Na het eten zat Stefan nog flink te twijfelen of hij wel mee zou gaan naar Activision die avond, maar we hebben hem over kunnen halen en zijn richting de metro gelopen om de route van gisteren te herhalen. Deze avond hadden we geen oude rocker in de bus, maar een oud klein mannetje dat op een hele vreemde manier voorovergebogen lag te slapen, ook erg vermakelijk om naar te kijken
Bij het London West-hotel aangekomen was het erg rustig. Geen balie voor de ingang dus we vroegen ons af of het feest wel echt hier was, tot er andere Nederlanders aankwamen. De lift ging helaas niet tot aan het zwembad, daarvoor hadden we een pasje nodig en er was geen liftboy, maar na even vragen zorgde een receptioniste er met een pasje voor dat we toch naar het dak konden. Hier was slechts een klein deel van de ruimte bezet door wat mensen en bleek al snel dat het feestje echt enkel door de twee Nederlandse PR-mensen van Activision en Microsoft geregeld was. Maar ondanks het beperkte aantal mensen, of juist door het beperkte aantal mensen, was het een erg gezellig feestje! En er werd niet zuinig gedaan met de alcohol dus het werd ook steeds gezelliger. In plaats van even een uurtje te blijven, zijn we tot na 1 uur toen de bar sloot gebleven. Iets daarna had Stefan het echt helemaal gehad dus het laatste drankje werd nog snel even achterover geslagen en toen naar beneden.
Het moment waar we de hele avond naar uit hadden gekeken was natuurlijk het water in de toiletten bestuderen. Stefan had namelijk de vorige avond opgemerkt dat het extreem helder water was, en dat zou komen doordat het in kleine buisjes naar de uitgang van de kraan werd gebracht, waardoor het anders samenklonterde ofzo. Ik moet zeggen dat het mooi water was, maar niets bijzonders.
Aangezien we nu met vijf waren en dus niet in een gewone taxi passen, hebben we bij de receptie geinformeerd of zij een taxi konden bellen. Na enige tijd binnen wachten kwamen er nog wat mensen en zij stapten een gewone taxi in die vlak daarna voor kwam rijden. We besloten om alvast buiten te gaan wachten, en daar stond vlakbij de valet-parking balie een nep-bulldog. Het is zonde om een nep bulldog in de buurt te hebben en daar niet mee op de foto te gaan, dus ik duwde mijn camera in de handen van Tim, die een foto zou gaan maken. Terwijl we daarheen liepen werd er geopperd om te gaan planken. Voor mijn niet nerderige lezers, planken is een hype waarbij je plat gaat liggen, bij voorkeur op zo vreemd mogelijke plaatsen. De vloer hier was een beetje vreemd omdat het bij een luxe vijf sterren hotel was, recht voor de valet-boy, maar echt planken doe je bijvoorbeeld op een paaltje of bovenop de leuning van een vliegtuigstoel. Hoe vreemder hoe beter iig. Mijn planking-foto was dus niet zo boeiend, totdat Tim op het idee kwam om er een gifje van te maken! En dus ging ik weer liggen voor een foto, daarna een stukje naar voren voor een volgende foto. Bij de derde foto kwam helaas de taxi al voorrijden, dus het is een kort gifje geworden.
De taxi bleek geen grote taxi te zijn, maar een gewone taxi. Tim ging voorin en voor de rest was het een beetje proppen achterin en ondanks dat niemand nog goed kon ademen was het wel een mooie taxirit waarvan de foto’s op facebook te bewonderen zijn. Bij het hotel aangekomen, dat volgens Martijn nog heel lang zou duren wat mij een nooit gekregen kadootje op leverde omdat ik wedde dat we er wel al bijna waren, bleek dat we door het binnendoor rijden maar 33 dollar hoefden af te tikken, in tegenstelling tot de ruim vijftig dollar van de voorgaande dagen. Vervolgens heeft Tim in het hotel gelijk het gifje in elkaar gezet en zijn we na wat Wessiej-posts gaan slapen, ons laatste nachtje in Los Angeles.