browser icon
You are using an insecure version of your web browser. Please update your browser!
Using an outdated browser makes your computer unsafe. For a safer, faster, more enjoyable user experience, please update your browser today or try a newer browser.

Dubrovnik – Dag 7: Naar Lokrum

Posted by on 29 september 2021

Vanmorgen moesten we ‘vroeg’ op, Nick al om 9 uur! Daarna snel ontbijten, zwemkleding aan en bij de supermarkt, waar we ook met Mandy en Robert hadden afgesproken, nog wat broodjes halen voor de lunch. Samen liepen we naar de bushalte. De bus was erg druk, maar dankzij de kinderen konden wij toch zitten. Owen en Sofia op een eigen plek en Emma en Lana bij ons op schoot. Mandy en Robert hadden pech, die moesten bij de buggy van Elize blijven staan.

Fort Lovrijenac

Aangekomen bij de oude stad ging de schoonfamilie de oude stad in, terwijl wij eerst nog naar Fort Lovrijenac gingen. Dit waren veel trappen en dat was met Elize niet te doen, hoe jammer Sofia het ook vond dat ze niet met Emma en Lana mee kon. Wij gingen op weg naar Lovrijenac, oftewel the Red Keep. Om hier te komen moesten we een achteraf straatje in waarbij we eerst nog langs het water kwamen waar de Battle for Blackwater ofzo gefilmd is, met daarbij ook de pier waar ook een aantal opnames gedaan zijn. Begrijpelijk ook, want met twee grote rotsen op de achtergrond is dat een mooi stukje. In dit deel vertrekken ook de kayaks die naar Lokrum en rondom Dubrovnik peddelen. Ook weer zoiets waarbij het toch een beetje jammer is dat we drie jonge kinderen mee hebben, want dat zag er wel erg tof uit. Ook al ben je er na vijf minuten waarschijnlijk alweer klaar mee omdat je armen moe zijn. Maar goed, wij gingen niet kajakken, maar naar het fort. Via vele trappen klommen we de klif op waar het fort op gebouwd is.

In en rondom het fort kwamen we een aantal Game of Thrones-tours tegen. Deze tours zijn zeer populair (en hadden we zonder kinderen waarschijnlijk ook wel gedaan) en ze vertellen dan dingen over de locaties en laten foto’s zien van hoe iets er in een scene uit zag. Als je overigens die foto’s naast elkaar zet is het fort wel heel veel mooier gemaakt met tierelantijntjes en sierpleister, terwijl het eigenlijk een kaal, niet erg mooi fort is. Wel leuk is dat het een mooie binnenplaats heeft, maar het beste is eigenlijk dat je vanaf het fort een prachtig uitzicht hebt op de oude stad met het daarachter gelegen eiland Lokrum. Nadat we onze ogen de kost gegeven hadden zijn we terug gegaan naar de oude stad.

Met de boot

Mandy had zich op een terrasje geïnstalleerd, en terwijl zij rustig afrondden Zijn Nick en ik met de kinderen alvast even langs de haven gelopen om te kijken wanneer de boot ging en wat het kost. We konden geen boottijden vinden, alleen de kosten a 200 kuna. Maar er werd net een boot ingeladen waarvoor er een flinke rij stond, dus we gingen er vanuit dat de veerdienst vrijwel continu zou varen. Nadat we de newlyweds hadden opgehaald liepen we dus weer terug naar de haven, waar bleek dat er wel tijden lagen, op de plek waar net nog een lange rij mensen stond. Pas over 20 minuten ging de volgende boot. We hebben nog overwogen om voor een commerciële boot te gaan, maar daarmee zou je nog extra moeten betalen om Lokrum op te mogen waardoor we uiteindelijk duurder uit zouden zijn. En uiteindelijk viel het qua wachten ook wel mee, want Robert ging nog even pinnen, en toen hij terug kwam konden we de boot al op om daar een plekje te claimen. Met onze Dubrovnik passen kregen we ook nog wat korting, dus dat was mooi meegenomen.

Lokrum

De tocht naar Lokrum duurt een klein kwartiertje en dan kom je aan bij een klein haventje met een rotsstrandje. Wat direct opvalt is dat Lokrum veel groener is dan de rest van Dubrovnik. Zeker in de oude stad kom je vrijwel geen boom tegen, maar Lokrum is erg groen, van gras en van bomen. Zodra je het eiland op loopt zie je ook gelijk de eerste pauwen, daarvan lopen er talloze over het eiland. Ook tig pauwenkuikens lopen er rond, in verschillende maten. Ondertussen was het echter lunchtijd, dus we besloten om eerst broodjes te gaan eten. Hiervoor vonden we een mooi plekje met grote ruïne-stenen tussen de bomen. We hebben nog even gecheckt of het niet een begraafplaats was, maar dat bleek gelukkig niet het geval te zijn. Na het eten van de broodjes en een korte plaspauze gingen we op weg naar het Benedictijns klooster waar de troon zou staan waar alles om gaat. Het bleek dat we daar al pal voor hadden gegeten. Het eiland is blijkbaar niet zo groot als verwacht.

Binnen in het klooster stond inderdaad de welbekende troon, speciaal opgesteld voor foto’s. De vakantie is voor Nick nu dus helemaal geslaagd, met zijn eigen Game of Thrones-foto. Er was ook een kleine expositie binnen over de opnames op het eiland, maar daar hadden de kinderen geen interesse in helaas. Weer buiten kwamen we uit bij een groot grasveld met een buitenggym en een kleine speeltuin. Er is vervolgens heel enthousiast gespeeld bij de gym… Zelfs door Elize die aan de ringen ging hangen. Owen wil graag op deze sport vertelde hij. Nadat ze een tijd later een beetje uitgespeeld waren gingen we op zoek naar de dode zee, een stukje extra zout water in een soort binnenmeertje wat ideaal zou zijn om te zwemmen. Ook hier bleek het eiland een stuk kleiner dan verwacht, direct achter de speeltuin bleek het al te zijn.

Zwemmen

De dode zee was een mooi stukje natuur, een soort inham omgeven door rotsen, met achterin zelfs een grot. Heel zout zoals de echte dode zee was het echter niet. Of nouja, ik heb het water niet geproefd, maar je bleef er niet in drijven ofzo, het was gewoon normaal water. Alleen door het uitblijven van golfen of getijden zat er een laagje alg op de stenen, dus het was flink glad. Na wat foto’s zijn we er dus maar weer uit gegaan om naar de echte zee te gaan, die lag een klein stukje verderop. Eerst moesten we echter Robert en Elize weer terugvinden, die waren boven gebleven en niet naar het meertje gegaan. Gelukkig zagen we Robert een eindje verderop bij een bankje zitten, terwijl Elize lag te slapen. Vanaf het bankje was het bijna alleen een trap naar beneden naar het strand.

Het strand bestond uit grote kiezels maar wel in een soort natuurlijke baai waardoor het heerlijk rustig water was dat rustig af liep zonder veel golfslag. En er waren veel stenen, waardoor mooie stenen zoeken ook een goede bezigheid was. Met Owen heb ik nog even een rondje gelopen over de rotsen op zoek naar krabbetjes en andere dieren, maar die waren er amper te vinden. Waarschijnlijk was dit soort steen gewoon niet zo populair bij zeedieren. Aan de andere kant van het eiland hadden ze een heel ander soort stenen en daar zaten tig zeeegels en waarschijnlijk ook andere dieren. Na Owen wilde Emma en Lana natuurlijk ook even over de rotsen ‘klimmen’ dus zij hebben ook een heel kort rondje gelopen om daarna weer verder te gaan met mooie stenen zoeken.

Na een uurtje of twee waren we wel klaar met zwemmen en hadden we vooral dorst. Bij het strandtentje tussen de zee en het meertje in hebben we wat gedronken terwijl de kinderen op het veld speelden. Om 18:00 uur ging de allerlaatste boot terug vanaf het eiland naar de oude stad. Voor de veiligheid, en om niet te laat te gaan eten, wilden we de boot daarvoor halen. We hadden ruim voldoende tijd daavoor, maar uiteindelijk moesten we toch last minute nog gaan haasten om op tijd bij de haven aan te komen terwijl de boot er uiteraard nog niet was.

Terug naar Grad

Op de terugweg zaten we buiten voorop de boot, met mooi uitzicht op de oude stad terwijl we terugvaarden. Ondertussen hadden we besloten om in de oude stad te blijven eten, anders zouden we laat terug zijn en dan ook nog moeten koken. Met z’n allen wilden we pizza gaan eten, maar waar? De tips die we hadden doorgekregen hadden geen babystoel óf het was een afhaalrestaurant. Uiteindelijk vonden we de Italiaan Mea Culpa met een breder dan normaal terras. Hier hebben we heerlijk rustig kunnen eten en kregen we mega pizza’s voorgeschoteld. Voor alle kinderen samen hadden we twee pizza’s besteld maar ook dat bleek veel te veel. Maar het waren wel erg smakelijke pizza’s en iedereen heeft genoeg kunnen eten. Daarna hebben de kinderen nog even gespeeld naast het terras. Elize vindt vooral Emma heel interessant. En Emma weet duidelijk niet precies wat ze daar nou van moet vinden; leuk, maar toch ook een beetje raar.

Na het eten zijn we naar de ‘beste ijssalon van Dubrovnik’ gegaan; Piccolo. Ze hadden hier vele soorten sorbetijs maar ook ijssmaken als schwartzwalder, tiramisu en kinderbueno. De meiden waren niet zo onder de indruk van al die smaken en bestelden een vanille-ijsje. Mijn schwartzwalder was wel erg lekker! Bij de grote fontein hebben we na afloop de handen gewassen waarna we door zijn gelopen naar de bus. Terwijl we daarheen wilden lopen hoorden we getrommel aankomen. Blijkbaar hebben ze hier bij de stadspoorten ook wachten staan als de zon onder is, want die werden naar de poort gebracht door een man met een trommel. Eenmaal bij de poort aangekomen waren ze overigens niet zo strikt als ze bijvoorbeeld in Praag en Engeland zijn, hier pakte een wacht gewoon nog even zijn telefoon erbij om iets op te doen. Nadat de bus kwam aanrijden zijn we weer bij de verkeerde, maar nu dus goede halte, uitgestapt met zn allen en bij de supermarkt ging de schoonfamilie rechtdoor terwijl wij naar links gingen. Thuis hielden we nog snel even een douche-estafette. Robert kwam daarna nog even onze wasmachine gebruiken. Het programma van 45 minuten duurde uiteindelijk weer zo’n twee uur, net als bij onze was eerder, maar rond 11 uur was hij eindelijk klaar en kon Robert het weer ophalen. In de tussentijd hebben we Troy gekeken. Heerlijk, gewoon Netflix hebben.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *