Na 23 dagen zit de vakantie er alweer op en gaan we naar huis. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant is 23 dagen ook wel lang genoeg en is op vakantie met een baby wel erg vermoeiend. En alles wat we hebben gezien en gedaan lijkt ook alweer zo lang geleden. Wandelen door de hitte van Montreal, slush puppy’s drinken op de boardwalk van Quebec, oog in oog staan met beren nabij Gaspé, rijden langs de kust van de peninsula, Minke-whales zien jagen in Tadoussac, Canada Day vieren in Ottawa, otterburchten spotten in Algonquin en water zien vallen in Niagara. Het was een erg mooie, afwisselende reis die erg geslaagd was. Het enige dat nu nog rest is de terugweg.
We hoefden pas om 12 uur uit te checken en vlogen ook pas om 17:30. We hebben dus van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog even uit te slapen voor zover Owen dat toeliet. Daarna hebben we rustig de laatste spullen ingepakt, geslapen (Owen) en tennis gekeken om vlak voor 12 uur onze fijne kamers te verlaten. Alle bagage ging de auto in, en we gingen op zoek naar een ontbijt/lunch-tentje. Bleek dat er tegenover ons hotel ook een grote ondergrondse foodcourt zat. Dat is het handige van al die dingen ondergronds hebben, je hebt geen idee dat ze er zijn tenzij je er toevallig tegenaan loopt. Bij de Tim Hortons hebben we croissantjes en chocomel gehaald als ontbijt.
Daarna was het tijd om weer naar de auto te gaan. Dit klinkt als iets heel simpels, maar bleek behoorlijk ingewikkeld want we stonden ergens onder het congrescentrum, maar de lift die we instapten om er naar toe te gaan, had geen verdieping P. Blijkbaar dus de verkeerde lift, maar we stonden bij de goede ingang en hadden geen andere lift meer gezien. Na nog een rondje lopen bleek dat de lift een soort van verstopt zat in een inham. Nadat we die eindelijk gevonden hadden, vonden we ook de auto snel terug en konden we aan de laatste rit beginnen. Een laatste rit die een stuk langer duurde dan gepland, door een erg drukke oprit naar de QEW. Eenmaal daarop reed alles wel goed door. Om de benzine nog even goed te gebruiken hebben we de eco-modus uitgezet en de sport-modus aan. Jammer alleen dat daar niets van te merken was tijdens het rijden.
Bij het vliegveld hebben we afscheid genomen van de auto die we qua kilometerstand bijna verdubbeld hebben. Zo’n 4.000 kilometer hebben we afgelegd in 3,5e week. Hoewel we al op het vliegveld waren, waren we bij de verkeerde terminal. Een trein bracht ons naar terminal 3 waar we direct konden inchecken. Daarna was het nog twee uur wachten op boarden. Tijd dus om te lunchen! Helaas was de MacDonalds of Subway waar we op hoopten nergens te bekennen. Er zat wel een burgertent, maar die was net nieuw en daar waren ze bezig met opleiden, zonder te bakken helaas. Uiteindelijk is Nick voor Chinees gegaan, en ik heb mijn lunch gehaald bij een burritobar. Hier kon je zelf je burrito laten beleggen, of voor een van de crazy burrito’s gaan. Het leek mij dat ze die crazy burrito’s wel op smaak hadden uitgezocht, dus ik bestelde de crazy chicken burrito met daarin kip, gebakken ei, spek en stukjes wafel. Ja, je leest het goed, kip met ei en wafel… Ik moet zeggen dat hij ook niet voor herhaling vatbaar was. De stukjes zonder wafel smaakte wel oké, maar blijkbaar heeft het een reden dat dit de eerste keer was dat ik iemand hoorde over wafel in een burrito.
Na het eten hebben we nog wat laatste muntjes opgemaakt. Nick wilde geen magneet kopen want die was heel duur (7 dollar), dus kocht hij een doosje tictacs van 4,50 dollar… Geheel betaald in muntjes, wat de verkoopmevrouw en de klanten erachter erg fijn vonden. Daarna was het alweer tijd om te gaan boarden, zo werd er omgeroepen. Wij mochten met Owen in de kinderwagen direct achter twee mensen in de rolstoelen staan en daarna vrijwel als eerste aan boord. We hadden een bijna nieuw vliegtuig met 3-3-3 stoelen, en wederom de stoelen vooraan met een babymandje. Er was nu echter nog één stoel naast ons vrij, dus geen buren met baby deze keer maar een wat oudere man. Richting Montreal zaten we met bijna alleen maar Franse Canadezen in het vliegtuig, nu naar Amsterdam met vrijwel alle nationaliteiten, want Schiphol werd vooral als overstapplaats gebruikt. Naast ons zat dan ook een Italiaan of Spanjaard ofzo. Owen vond hem in ieder geval erg interessant en hij vond dat geen probleem. Je moet wat overhebben voor je extra beenruimte natuurlijk.
We hadden een nachtvlucht terug, vertrek rond half 6 ’s avonds, aankomst half 7 ’s ochtends (beide lokale tijd). Een perfecte vlucht dus om te slapen! Owen vond dat ook, maar alleen het eerste uurtje en het laatste kwartiertje, de rest van de tijd was hij wakker en heeft hij tegen de slaap gevochten. Erg fijn weer voor ons, maar dankzij dat eerste uurtje slaap heb ik toch mooi Zootropolis af kunnen kijken! Heb ik de hele vakantie in ieder geval één film gezien. Owen heeft ook een tijdje rustig zitten spelen en lief zitten lachen naar al het KLM-personeel. Toen was er een steward die speciaal voor hem een plastic handschoen had opgeblazen waar Owen mee kon spelen. Hij was heel lief aan het spelen, zag die handschoen en ging vervolgens keihard huilen, harder dan hij tijdens de rest van de reis ooit gedaan heeft. De steward maakte zich met wat verontschuldigingen snel uit de voeten met de handschoen, en Nick is nog een minuut of vijf bezig geweest om Owen weer rustig te krijgen. Een paar uur later kwam dezelfde steward nog even sorry zeggen en kijken of hij het goed kon maken met Owen, maar die begon gelijk weer te huilen. Arme steward 😀
Op de heenweg had Nick Owen verschoond, een makkie met alleen een plasluier. Ik was dus voor de terugweg de sjaak toen Owen een beetje begon te stinken. Ze hadden in het toilet een verschoonplank, maar qua maat gemaakt voor pasgeborenen, niet voor grote niet stilliggende baby’s. Owen zat druk te draaien en bewegen, in een kleine ruimte. Ik had de schone luier even in de wasbak aan de andere kant gelegd, want ik moest die toch ergens kwijt. Bleek dat zo’n automatische kraan te zijn dus die luier kon dus ook gelijk de vuilnisbak in. Gelukkig zat Nick dichtbij dus die kon een nieuwe brengen. Daarna een flinke strijd om Owen’s voeten poepvrij te houden. Ik denk dat het hele vliegtuig weer wakker was. Uiteindelijk was Owen gelukkig poepvrij, maar de verschoonplank zelf is er niet vlekkeloos vanaf gekomen. Ik heb Owen dus met nog open romper en losse broek en sokken bij Nick gezet om het toilet schoon achter te kunnen laten. Vliegtuigtoiletten zijn duidelijk niet mijn hobby.
De rest van de vlucht heeft Owen geprobeerd om te slapen. Tegen mij aan, tegen Nick aan, op schoot liggend, schuin liggend, andersom schuin liggend… Hij heeft alles geprobeerd, en na veel pogingen die niet goed gingen is hij uiteindelijk toch even tegen Nick aan in slaap gevallen, om na een kwartiertje weer vrolijk wakker te worden.
Na de landing kwamen we bij de Douane. Normaal gesproken loop je daar zo door heen, nu stond er een enorme wachtrij. Niet heel vreemd ook met 1 balie voor Europese paspoorten en vijf voor internationale (met ook een aardige rij, maar dat is normaal). Maar gelukkig zag een mannetje ons, en mochten wij dankzij Owen vooraan aansluiten en waren we twee minuten later dus door de douane heen! En toen liepen we naar de kofferband, kwamen net onze koffers én de maxi cosi aan. Volgens mij waren we als een van de laatsten uit het vliegtuig, maar als eerste buiten. En daar kwam onze chauffeur Chris ook al heel snel aanrijden en die heeft ons veilig thuis afgezet, waar we eindelijk ons bed in konden!