Gisteren hadden we natuurlijk de watervallen al gezien, maar vandaag gingen we ze nog een keer bekijken, nu van dichterbij. Owen sliep lekker tot 8 uur uit, waarna we op stap gingen. Eerst even een belachelijk dure plak cake bij de Starbucks gehaald omdat we geen idee hadden dat die zo duur waren (maar wel lekker) en die hebben we in de wachtrij van de boot opgegeten.
Toen we gisteren hier langs liepen stond de wachtrij een heel deel buiten, om een hoek. We zijn daarom ’s ochtends gelijk gegaan en waren er rond tien uur en konden praktisch zo doorlopen naar de boot. Geen maid of the mist, dat is alleen aan de Amerikaanse kant, maar de hornblower. We kregen rode poncho’s want hoewel we niet onder de waterval komen, spettert het wel heel erg. Owen vond het weer eens niet zo interessant en lag lekker te slapen. Pas op de terugweg van de boot werd hij wakker.
De boot vaart langs de American falls naar de bekende horseshoe falls, blijft daar een paar minuten liggen om vervolgens weer terug te varen. In totaal duurt het tripje vijftien minuten ongeveer. Kort, maar lang genoeg om indrukwekkend te zijn.
Terug op de kade hebben we nog even rustig wat gedronken om daarna via uiteraard de giftshop richting de horseshoe falls te lopen. Hier kon je namelijk de journey behind the falls doen, waarbij je achter en naast de waterval komt. Het bleek echter dat je hiervoor een kaartje moest kopen voor een bepaalde tijd. Gelukkig hadden we de laatste plaatsen voor 14:20, anders konden we pas voor na 18:00 uur een tijd kiezen. We hebben nog wel even rustig van boven gekeken naar het begin van de waterval en zijn toen terug naar het hotel gegaan. Het was bloedheet, dus na een fruithap en wat drinken voor Owen en ons, doken we het buitenzwembad in. Het water was wel wat koud, maar na even wennen heerlijk verfrissend!
Vol hernieuwde energie konden we dus naar Journey to the falls. Ondanks de kaartjes voor een specifieke tijd moesten we wel wachten, want de liften naar beneden hebben maar een beperkte capaciteit. Owen heeft heerlijk liggen slapen tot we bijna aan de beurt waren, dus deze attractie heeft hij wel meegekregen. Leuk vond hij het echter niet, ongeacht of ik hem droog hield met de capuchon over zijn hoofd, of de spetters hem gewoon liet raken. We zijn eerst door een tunnel gelopen waar wat borden met leuke feitjes over de waterval hingen, zoals dat hij zich over flinke afstand verplaatst heeft, en door aanpassingen nu amper meer, en dat een jongetje een val er vanaf zonder kleerscheuren overleefd heeft. Deze tunnel bracht je naar twee punten onder de waterval. Dit klinkt misschien wel interessant, maar er stroomt zoveel water overheen dat je niets ziet, alleen maar water aan het eind van een tunnel die ook nog eens niet natuurlijk is. Logisch, maar ik had daar iets meer van verwacht. Zo’n idyllisch plaatje van een natuurlijke grot waar soms minder of even geen water overheen stroomt en waar je dan doorheen kunt kijken.
Het andere deel van de tour ging naar een platform buiten waarbij je naast de falls kon staan. Hier werd je zeiknat en Owen vond het maar stom. Het was net een hele hevige regenbui, dus het maken van foto’s hebben we ook maar beperkt, ik wil mijn telefoon nog langer dan vandaag kunnen gebruiken. Maar ondanks de natheid, of juist vanwege, was het een leuk uitje.
Weer boven zijn we richting Clifton Hill gelopen, na eerst een mooie regenboog voor de falls te hebben gezien. Bij Clifton Hill gingen we eerst een ijsje halen. Of nouja, ik want Nick vond dat ze alleen rare dingen hadden. Maar kokos/framboos-yoghurtijs was heerlijk! Net als de aardbeien en chocoladedrops erbij. En Owen was dat ook met me eens, die heeft bijna alle aardbeien opgegeten.
Een stukje verderop hadden we gisteren een toffe mini-golfbaan gezien. Nick kan misschien nu wel echt golfen, maar mini-golf blijft onverminderd populair. Deze baan zat vol dinosaurussen, wat natuurlijk sowieso al leuk is. Na lang twijfelen hebben we besloten om het toch maar niet te doen omdat het niet handig was met Owen, het in de volle zon was en ook nog eens druk.
In plaats daarvan gingen we bij de midway-games kijken, maar dat viel eigenlijk wat tegen. Nou zijn we natuurlijk verwend met Japanse arcade’s, maar ook de midway’s in Vegas hadden leukere dingen. Uiteindelijk hebben we het maar op een potje poolen gehouden, waarbij we twee rode ballen hadden, en geen zwarte. Nick heeft uiteindelijk gewonnen, al blijft dat natuurlijk discutabel zonder zwarte bal…
Ondertussen was het bijna etenstijd en hadden we dorst. We besloten bij het rainforestcafe te gaan zitten. Hier waren we in Vegas ook geweest en dat was goed bevallen. En met Owen erbij was het een uitstekende keuze want het is super kindvriendelijk en met veel om te bekijken. Ik ging voor Chicken tenders maar dan met een gehele lap filet, en Nick ging voor uitstekende steak die perfect gebakken was. Owen heeft vooral van de aardappelpuree en de aandacht gesmuld! Hij weet nu precies wanneer hij moet lachen om iemand om zijn vinger te winden!
Na het geslaagde diner liepen we de giftshop door, waar een grote bak met stenen stond die ons herinnerde aan de souvenirsteen die we helemaal vergeten waren tijdens onze tripjes. Uiteindelijk zagen we langs de promenade een mooie steen liggen, maar dat was op de rotsen, achter een muurtje waar je niet mocht komen. Lang leve de multifunctionele selfie-stick en geduld, uiteindelijk konden we hem daarmee opscheppen.
Tevreden konden we op hotel aangaan, wat we dan ook gedaan hebben. In een mini-supermarktje kochten we nog twee magneetjes voor thuis. Daarna nog even badderen en naar bed! Morgen de laatste rit van deze vakantie en gelukkig een korte, naar Toronto!