Vanmorgen ging de wekker toch weer redelijk vroeg. Sowieso voor mij omdat ik weer kaartjes voor de virtual que van Guardians moest proberen te reserveren, maar de rest was ook redelijk moe. De lange dagen beginnen we nu wel een beetje te merken. Desondanks was iedereen netjes op tijd uit bed, en waren we om 8:50 uur bij Epcot.
Gelukkig was het vandaag weer gewoon rustig, dus konden we richting Frozen Ever After. Hoewel het park al een tijdje open was voor de early entry, viel de rij nog mee. Het scheelt gewoon enorm als de lightning lane nog dicht is. En Frozen is eigenlijk ook gewoon een leuke mooie attractie die ook een langere wachtrij zou verdienen als het niet zou draaien om een van Disney’s meest succesvolle films ooit.
Na Frozen konden we zonder wachten door naar Soarin’ Around the World, aan de andere kant van het park. Weer even relaxt door de lucht zweven over allerlei bezienswaardigheden. Toen we eruit liepen was de wachtrij al een stuk drukker. Door naar de ingang dan maar, voor Spaceship Earth. Owen had deze attractie namelijk nog nooit gedaan, en hoewel hij vooral ’s ochtends druk is, viel ook dat nog wel mee. Owen vond hem ook erg leuk, en kon dankzij Nick die naast hem zat ook iets meer van het ‘verhaal’ volgen.
En toen was het alweer tijd voor onze Guardians of the Galaxy: Cosmic Rewind virtual que. Nick mocht weer met Owen in de rij gaan staan, en ik mocht daarna genieten van een snelle toegang via de lightning lane. Deze keer had Owen alleen geen mazzel, want Lana wilde hem ook wel proberen. We hebben het meerdere keren gevraagd of ze het zeker wist, vooral Owen, maar ze wilde graag. Nou ja, prima! Maar eerst nog even wachten tot Nick en Owen klaar waren.
Foute test (track)
Terwijl zij naar Guardians gingen, ging ik met Lana en Emma naar Test Track. Met een wachttijd van 30 minuten zouden we dat net moeten gaan halen. Nadat we wederom een belachelijk lelijke auto hadden ontworpen mochten we instappen en ging de rit beginnen. Nadat we de eerste testen hadden gehad bleef de auto echter stil staan. Er was ergens een storing en vlak voor het deel waarbij de snelheid getest ging worden stonden we stil. Gelukkig gingen we na een minuut of vijf extra pauze toch weer verder. Bij terugkomst mochten we eventueel nog een rondje blijven zitten, maar Nick en Owen zaten al op ons te wachten, dus we zijn toch maar uitgestapt. Voor de totale ervaring maakte de storing tenslotte weinig uit, we zaten al op een rustig stukje tussendoor.
Nick ging met Owen en Emma richting Mission: Space, en ik ging met Lana naar Guardians. Ik heb aan haar gevraagd of ze vooraan wilde zitten. Dan kon ze alles extra goed zien, maar dat was misschien ook wat spannender dan elders in het karretje. Nee, ze wilde wel graag vooraan zitten. Zeker weten. Dus wij kwamen uiteindelijk in het voorste karretje terecht waar bleek dat Lana na de eerste echte bocht al met haar ogen dicht had gezeten en de achtbaan toch nog wel erg spannend vond. Ze vond hem ook wel een beetje leuk, maar wilde zeker niet nog een keertje.
We hadden voor ’s middags een lunch gereserveerd bij Space 220 Lounge. We hadden echter nog een klein half uur voor we daar terecht konden. Nadat we aan de kinderen vroegen wat ze in die tijd nog wilden doen waren ze heel eensgezind: Figment! Wij dus maar weer naar de paarse draak met de stinkscheet-machine van Journey into Imagination.
Eten op hoogte
Gelukkig was het daarna tijd voor Space 220 Lounge. De ingang hiervan zit enigszins verstopt bij Mission: Space. Dit was het restaurant waar ik eigenlijk het meest naar uit keek, en het is ook het duurste restaurant waar we deze vakantie komen. Of nou ja, een soort van, want als echte Hollanders gaan wij niet $79 pp (exclusief belasting en semi-verplichte fooi waardoor je er nog 20% bovenop mag tellen) of $29 per kind betalen. Zeker niet omdat die kinderen voor dat geld gewoon friet en kip krijgen, zoals bij elke quickservice voor $8. Kortom, we hadden dus gereserveerd voor de veel goedkopere lounge, waarbij je ook hapjes kon bestellen voor de tafel. Een reservering voor 5 personen was daar niet mogelijk, maar een van 3 en een van 2 wel, dus hebben we dat maar gedaan met het idee dat we later wel zouden zien of dat te combineren was. Dat kon gelukkig, dus na even wachten kregen we met z’n vijven onze boardingpass en konden we wachten op de lift.
Deze lift bracht ons 220 miles omhoog naar het Centauri space station. In het midden bovenin en onderin de lift zat een raam waardoor je naar buiten kon kijken en zo de aarde zag verdwijnen onder je, en juist boven je het space station dichterbij zag komen. In een dikke minuut hadden we de afstand afgelegd en konden we in het space station uitstappen. Nadat we hier konden zien hoe ze de verse groentes verbouwen kregen we een tafeltje in een hoek toegewezen, met mooi zicht op de ramen. Als je door de ramen kijkt kun je namelijk de hele omgeving zien, inclusief een klein stukje van de aarde. Regelmatig zie je ook iets door de ruimte vliegen. Astronauten die een spacewalk maken, een spaceshuttle en natuurlijk satellieten.
We besloten lekker decadent cocktails te bestellen. Ik had iets met een raar soort zoete zachte balletjes er in, wat het wel apart maakte. Owen had een kindercocktail met pop rocks (knetterpoeder) er in. Het eten zelf was ook erg goed. We bestelden starry calamari (inktvisringen), short rib sliders (kleine touwtjesvleesburgers), blue moon cauliflower (gefrituurde bloemkool), en chicken on waffle (ja, dit was daadwerkelijk een stuk gegrilde kip op een wafel). Eigenlijk was alles wel lekker, alleen de kip op wafel was gewoon een rare combinatie die niet echt lekker was, maar apart van elkaar prima te eten. De kinderen hebben alles geproefd, maar Emma en Lana hebben het vooral bij de frietjes die bij de sliders zaten gehouden. Owen vond vooral de inktvisringen en het bijbehorende sausje ook erg lekker. Alleen de gefrituurde pepertjes die daar ook tussen zaten waren wel erg pittig. Na nog een laatste foto zijn we weer terug richting de aarde gegaan, via dezelfde lift weer die ons weer bij de terminal beneden afzette.
Monorail en boot
Na de lunch was het tijd om van park te verkassen. We wilden ook graag een keer met de monorail, en dus gingen we via de hoofdingang van Epcot het park uit (normaal pakken we de achteringang, waar de Skyliner stopt). Vanaf hier pakten we de monorail naar het TTC: ticket and transportation center. Dit is een soort hub van Magic Kingdom. Hier staan enkele hotels, zijn de treintjes naar de parkeerterreinen (die zijn nogal groot), vertrekt de monorail naar Epcot en Magic Kingdom, en vertrekt de boot naar Magic Kingdom. We hadden net al een stuk monorail gehad, dus we besloten voor de boot te kiezen, die uiteraard vlak voor onze neus wegvaarde. Maar goed, er moest toch iemand plassen, dus zo erg was het ook weer niet, en toen we van die plaspauze terug kwamen was er al een nieuwe boot aan het aanleggen.
Magic Kingdom
Via een rustige vaartocht kwamen we aan bij de ingang van Magic Kingdom. Hier konden we nog net het einde van de grote parade meepakken op Mainstreet. Een kwartiertje later zou er nog een show voor het kasteel zijn, die we nog niet gezien hadden: Mickey’s Magical Friendship Faire. Heel druk was het niet, de show wordt dan ook meerdere keren per dag opgevoerd, dus we konden een mooi plekje vinden. Het was alleen wel weer heel erg warm zo vol in de zon staand. De show zelf was zeer de moeite waard met niet alleen Mickey, Minnie, Goofy, Donald en Katrien, maar ook figuren uit de kikkerprinses, figuren uit Rapunzel en Anna, Elsa en Olaf die mee kwamen doen. Een leuk geheel, maar ik was ook erg blij toen het afgelopen was en we de airco in konden ontsnappen.
Deze airco vonden we bij Monsters Inc. Laughfloor. Niet echt een leuke show voor kinderen die geen Engels spreken, maar soms mogen Nick en ik ook wel eens wat voor onszelf kiezen. En het was even rustig zitten in de airco, dus eigenlijk hadden de kinderen ook geen reden om te klagen. De show is een soort stand-up comedy mix met interactie uit het publiek, aan elkaar gepraat door het bekende groene monster Mike, die moet proberen lachen te verzamelen om de boel van energie te voorzien. Ik vind het een erg leuke show, voor volwassenen.
Toen we uit de airco kwamen gingen we eens kijken wat we nu zouden gaan doen. En toen bleek Space Mountain opeens op een wachttijd van 5 minuten te staan. En daar waren we ook nog eens vlakbij. Ik haalde een Rider Swap kaartje met Owen, en daarna gingen Nick en Owen in de rij staan. Met Emma en Lana ging ik richting de Carousel of Progress, een antieke attractie die Nick sowieso niet wilde doen. Dit is de langst draaiende show ter wereld, ook letterlijk. Je draait namelijk als publiek om de verschillende scenes van de show heen. De show geeft een blik op het leven in verschillende tijden en laat zien hoe het er in huis toen uit zag, van 1900 via 1920 naar 1940. En dan naar de toekomst. Dat is opeens een flinke stap, maar als je je bedenkt dat deze show al sinds de world fair in 1963 loopt, is het niet heel raar dat ze niet 1960, 1980 en 2000 er ook nog bij gepakt hebben, want dat bestond toen gewoon nog niet. De laatste scene, over de 21e eeuw, heeft in 1993 nog een update gehad, en als je daar rekening mee houdt is het echt verrassend hoeveel daarvan daadwerkelijk is uitgekomen, in welke vorm dan ook. Gamen met een VR-bril op bijvoorbeeld, en apparaten die op je stem reageren. En echt foute voorspellingen zitten er ook niet in. Toch best knap, 30 jaar van tevoren.
Toen wij uit de Carousel of Progress kwamen was Nick net met Owen naar de Tomorrowland Speedway gegaan. Hier kunnen de kinderen namelijk alleen met een volwassene in, en daarvoor komen we een volwassene tekort helaas. Maar nu Nick vast met Owen was gegaan, kon Owen daarna even op de tribune zitten terwijl wij met Emma en Lana gingen. De wachtrij was gelukkig toch maar 5 minuten. De autobaan had dezelfde opzet als die in Parijs, maar dan vier banen breed in plaats van 2, en een flink stuk korter. Parijs maakt nog een flinke lus, maar hier waren we na een klein lusje alweer terug bij het begin. Nou ja, Nick en ik vinden deze attractie toch niet leuk, dus echt erg is dat ook niet.
Owen mocht daarna nog een keer met mij richting Space Mountain. Die had ondertussen alweer een flinke wachtrij gekregen, waar we rustig langs konden lopen dankzij de ideale Rider Switch-optie. Terwijl wij daar in gingen, deed Nick met Lana en Emma nog een keer de Astro Orbiter, die gelukkig ook niet zo druk was.
Ondertussen was het alweer half 7, dus nog tijd voor één laatste attractie voor we weer richting het hotel gingen. Owen en Lana wilden heel graag naar de redelijk rustige Big Thunder Mountain (ja, wie had dat voor de vakantie gedacht bij Lana), maar Emma uiteraard niet. Uiteindelijk splitsten we dus weer op, Lana, Owen en ik richting de achtbaan, en Emma en Nick gingen de Transit Authority Peoplemover doen. Daarna zat de dag er alweer op. In het hotel hebben we nog snel wat gegeten en daarna weer klaar maken voor bed!
Score van vandaag
18.888 stappen
2 parken (Epcot, Magic Kingdom)
11 attracties (Frozen Ever After, Soarin’ Around the world, Spaceship Earth, Guardians of the Galaxy: Cosmic Rewind / Testtrack, Guardians of the Galaxy: cosmic Rewind / Mission: Space, Journey into Imagination, Monsters Inc. Laugh Floor, Space Mountain + tomorrowland Speedway / Caroussel of Progress, Tomorrowland Speedway, Space Mountain/ Astro Orbiter, Big Thunder Mountain / Transit autority People mover)
1 show ( Mickeys Magical Friendship Faire)
2 andere activiteiten ( monorail, boot)
0 ontmoette figuren
Eten: Space 220 Lounge, Centertown Market (hotel)