Vanmorgen hadden we de wekker per ongeluk niet gezet, maar ondanks dat we later opstonden dan gisteren waren we in recordtijd klaar om te gaan. Vandaag stond een dagje Disney California Adventure op het programma. Een park dat, als het goed is veel rustiger zou zijn dan Disneyland gisteren. Om 8:20 waren we in het park, onderweg naar Guardians of the Galaxy: Mission Break Out. Bij de meesten echter beter bekend als de tower of terror. Deze wachtrij stond echter al op 60 minuten, een beetje zonde van het eerste uur. Dan kunnen we beter elders starten. We besloten dan maar het naastgelegen Webslingers te gaan doen, wat praktisch een walk-on was. Wel mooi was dat in een van de (nog afgesloten) wachtrijen een spinnenweb met spin hing, toepasselijk. Toen ze die wachtrijen later opengooide zag je de mensen een voor een opzij springen als ze opeens de spin zagen, tot er iemand half inliep en de spin wegvluchtte.
Hierna was de wachttijd van Mission Breakout gezakt naar 45 minuten, wat een gebruikelijke rustige wachttijd was voor deze attractie. Veel rustiger zou hij niet meer gaan worden, dus we besloten in de rij aan te sluiten. Ze hadden geen childswap, dus de meiden moesten mee in de rij en konden dan aan het eind de attractie skippen. Owen vond het toch ook nog wel erg spannend en wilde toch niet mee de attractie in. Wel konden ze alle drie mee de pre-show in, waarbij we een erg toffe Rocket zagen rondkruipen die ontsnapt was en de boel aan het saboteren was voor ons, om samen zijn vrienden te helpen ontsnappen. Het laatste stukje gingen Emma Lana en Owen vast met de trap naar beneden, terwijl wij een lift in stapten. Hierna volgde de Tower of Terror-attractie, waarbij vallen werden afgewisseld met korte scenes op grote schermen. Een erg toffe attractie op zich, maar niet iets wat ik snel nog een keer hoef te doen.
Door naar een attractie die Emma en Lana graag wilden doen: Goofy’s Sky School. Dit is een kleine achtbaan vergelijkbaar met het vroegere Primeval Whirl in Animal Kingdom en de kopermijn uit Drievliet, waarbij je bovenop een zigzag parcours deed waarbij het karretje bijna van de baan leek te vallen. Het was wel heel jammer dat ze van deze achtbaan een lightning lane ride hebben gemaakt, want dat zorgt ervoor dat de reguliere wachtrij echt tergend langzaam gaat. Wellicht ook de schuld van de persoon die bovenaan de splitsing maakt, maar de verhouding regulier/lightninglane was hier overduidelijk niet goed. En dan waren ze bij het inladen bij de mensen voor ons op zoek naar een tweetal, waarbij ze na ons begonnen met vragen, terwijl wij met 5 personen toch logischerwijs een 2- en een 3-tal waren in karretjes voor 4 personen. En bij het 2-tal van ons werden toen twee mensen uit de singleriders lijn geplaatst in plaats van een ander duo. Dat verklaarde geheel waarom die wachtrij zo lang duurde, ondanks dat het qua volume geen enorm lange wachtrij was.
Na Goofy’s Sky School was de Grizzly River Run gelukkig weer open. Die was eerder op de dag dicht geweest, en gisteren was hij ook dicht toen wij hem wilden doen. 45 minuten wachttijd wel, maar grotendeels overdekt door bomen. En hij liep goed door (in tegenstelling tot Goofy) wat ervoor zorgde dat ondanks dat de netto wachttijd bij beide attracties 35 minuten was, deze veel sneller leek te gaan. Grizzly River Run is een piranha-attractie. Geen attractie waar je heel nat van wordt, maar je krijg wel wat spetters over je heen. Wat mij betreft hadden ze hem voor warme dagen best wat harder, met meer water, mogen zetten, maar we waren in ieder geval weer een beetje afgekoeld.
Terug naar de Pixar Pier waar we begonnen bij de Golden Zephyr, een soort XL zweefmolen waarbij je in grote raketten hing. Niet heel spectaculair en begrijpelijk de attractie met de minste wachttijd. De naastgelegen Jumping Jellyfish konden we daarna in. Dit waren een soort parachuutjes, maar dan veel rustiger en echt bedoeld voor kinderen. Ook niet geweldig dus, maar leuk voor de kinderen. Op weg naar het grote reuzenrad liepen we langs de Silly Swings zonder wachtrij, dus daar konden ze snel nog een keertje in, waarna we doorliepen naar het de Pal Around, in de volksmond ook wel bekend als Mickeys deathwheel. Aangezien wij nog niet zo’n doodswens hadden besloten we voor de vaste karretjes te gaan, in plaats van de karretjes die het hele reuzenrad door wiebelden. We hadden een mooi uitzicht over het park, leuk om een keer gedaan te hebben!
Ondertussen hadden we honger, dus we besloten hotdogs en chips te halen bij ‘Angry Dogs’ van Anger van Inside Out. Nadat we weer wat energie hadden opgedaan gingen we verder naar Radiator Springs, de wereld van Cars. Hier begonnen we bij Maters, een simpele attractie waarbij je achter een tractor hing. Vergelijkbaar met de Cars attractie in Parijs en Alien Swirling Saucers in Disney World. Hier was amper een wachtrij, ook omdat ze heel veel karretjes tegelijk hadden. Daarna door naar Luigi’s, een andere simpele attractie met auto’s die een soort van dansen? Vooral de meiden vonden hem heel erg leuk.
De laatste attractie voor deze ochtend was Monsters Inc. Hierbij konden we, dankzij de tips op Youtube, een buddypass halen waarmee we met 2 of 3 personen plaats konden nemen in het achterste bakje van een karretje als een soort single riders-rij. Binnen vijf minuten zaten Nick, Emma en Lana er in, en Owen en ik volgde twee minuten later. Helaas kwamen we niet veel verder dan vijf meter, toen bleef het karretje staan en werden er allerlei sleutels gepakt. Om een gehandicapte in te laten stappen dacht ik, maar dat bleek niet het geval te zijn. We moesten de karretjes weer uit, en weer een paar minuten later bleek dat de attractie het voorlopig niet meer zou doen, dus we moesten de attractie verlaten. Nick, Emma en Lana zaten er al in en moesten dus langs de attractie zelf de rij verlaten. We kregen wel allemaal een algemene lightninglane pass voor later gebruik, dat kan ons vanavond wellicht nog wel veel tijd schelen bij een andere attractie. Maar nu eerst tijd voor een pauze.
Na de pauze en een verkoelende douche zijn we weer richting park gelopen, om vervolgens iets verder door te lopen naar de Mac. Hier hebben we lekker gegeten, al was het wel wat duurder dan de Mac’s die we eerdere dagen onderweg tegen zijn gekomen.
Met volle buiken gingen we terug naar Disney California Adventure waar Monsters Inc in de tussentijd alweer geopend was. Via de buddypass gingen we nog een keer naar binnen en deze keer hebben we de attractie ook daadwerkelijk (allemaal) kunnen zien. Een leuk ritje met weinig wachttijd.
Radiator Springs Racers had ook geen enorme wachtrij (maar 50 minuten), dus Nick en Owen gingen die nog een keer doen in de single rider rij. Emma en Lana wilden niet meer, dus ik ging met hen naar Maters tractors en Luigi’s dansende auto’s. Daarna hebben we nog wat foto’s gemaakt terwijl we wachtten op Nick en Owen.
Weer bij elkaar gingen we door naar Soarin. Deze zouden we oorspronkelijk misschien overgeslagen hebben, maar we hadden natuurlijk de lightning lane pass van Monsters Inc die ook hier geldig was (niet bij alle attracties overigens, maar Soarin wel). Binnen tien minuten zaten we in de attractie, dus dat was fijn! Dit was overigens exact dezelfde attractie als in Disney World, maar wel een van Owens favorieten.
Ariel was ondertussen gelukkig gezakt naar 15 minuten wachttijd, dus dat was een goede volgende stop. Het was eerst tien, maar door een plaspauze waren er alweer veel mensen in de rij gaan staan. Wellicht ook omdat deze attractie dicht bij de staanplaatsen voor World of Color waren die over zo’n drie kwartier zou starten. Het fijne van de kleine zeemeermin is dat het ook een people eater is, dus ondanks dat er een lange wachtrij is, blijf je in beweging.
Na Ariël besloten we richting Toy Story Midway Mania te gaan. Deze stond op 45 minuten en dat zou heel krap worden met Radiator Springs daarna, maar we besloten het er toch op te wagen, want dit was de laatste attractie die we nog niet gedaan hadden. Het bleek een goede keuze te zijn, want de 45 minuten op het bord bleken maar 15 minuten in de praktijk te zijn. Ruim op tijd konden we dus nog door naar Radiator Springs Racers.
Terwijl Nick met Emma en Lana nog een speelsetje ging kopen en daarna alvast terug naar het hotel ging, ging ik met Owen de single rider wachtrij in. Deze wachtrij was nog aardig lang, Uiteindelijk hebben we zo’n 25 minuten in de rij gestaan. We zouden beide in een andere auto uitkomen, maar een andere single rider was zo vriendelijk om met mij te ruilen waardoor we alsnog samen in een auto kwamen, alleen beide in een andere rij. En natuurlijk won onze auto ook weer!
Toen we het park uitliepen zagen we nog allerlei vuurwerk van Disneyland. Hier was net de vuurwerkshow bezig. We hebben vijf minuten gekeken en besloten toen door te lopen naar het hotel aangezien het al weer laat was.